Przyznam, że przez długi czas podczas lektury „Strony Guermantes” miałem wrażenie, że trzeci tom „W poszukiwaniu straconego czasu” jest wyraźnie słabszy od dwóch pierwszych. Ale jak to u Prousta – potrafi znużyć czytelnika przez pół książki, aby za chwila napisać genialny fragment, po którym niebywale wzrasta ocena całej powieści. Tak też było i tutaj, np. „Są choroby, których nie trzeba leczyć, bo właśnie chronią nas od innych, cięższych”.

Tłem książki jest obyczajowa sfera życia ludzi z wyższych sfer społecznych. Pisarz ukazał nierzadko w dowcipny sposób zachowania tej grupy społecznej. Szczytem bufonady arystokratycznej wydaje się pewna dama, która zapraszała do siebie tylko nieżonatych mężczyzn, gdyż inne kobiety uważała za zbyt pospolite w stosunku do siebie...

Ważnym momentem wydaje się śmierć babki, rozważania egzystencjalne z tym związane, podkreślenie, iż kres życia przychodzi w nieoczekiwanym, zaskakującym dla nas momencie.

W powieści jest obecne odniesienie do słynnej niegdyś afery Dreyfusa.

W ogóle bardzo ciekawy jest fragment odnośnie strategii wojskowej, gdzie nacisk powinien być położony na analizę dawniejszych wojen, element zaskoczenia przeciwnika oraz geniusz dowódcy.

Ponadto zauważyłem że bardzo duży razy, może nawet z kilkadziesiąt przewija się nazwisko Wiktora Hugo. Widać Marcel Proust, podobnie zresztą jak ja bardzo sobie cenił twórczość swego słynnego literackiego poprzednika, jednak wydaje mi się, że jak na jednej stronie kilka razy czyta się „Hugo” to w pewnym momencie robi się trochę przesyt – z komplementami też można przesadzić, choć oczywiście autor „Nędzników” był jak najbardziej wybitnym pisarzem.

Przyznam, że przez długi czas podczas lektury „Strony Guermantes” miałem wrażenie, że trzeci tom „W poszukiwaniu straconego czasu” jest wyraźnie słabszy od dwóch pierwszych. Ale jak to u Prousta – potrafi znużyć czytelnika przez pół książki, aby za chwila napisać genialny fragment, po którym niebywale wzrasta ocena całej powieści. Tak też było i tutaj, np. „Są choroby,...