Trochę nie rozumiem sensu powstawania takich książek, jak Kropki. Mogę pojąć, że Włodek Markowicz czuł ogromną potrzebę wyrzucenia z siebie wielu przemyśleń czy podzielenia się z innymi swoimi rozważaniami. Tylko po co przelewać to na papier w takiej formie, w jakiej są Kropki? To wydawnictwo to tak naprawdę bezładny zbiór chaotycznych zdań. Przyznam szczerze, że to jedna z niewielu książek, których nie byłam w stanie doczytać do końca. A szkoda, bo zapowiadało się naprawdę ciekawie.
Włodka Markowicza kojarzyłam z kanału Lekko Stronniczy na youtube. Dwóch zabawnych kolesi w ciekawy sposób poruszało tematy wszelakie. Dlatego kiedy dostałam propozycję zrecenzowania Kropek, pomyślałam, że dostanę do ręki lekturę przyjemną, momentami zabawną, która mnie wciągnie. Niestety, okazało się, że Kropki zawiodły. Głównym powodem, dla którego nie byłam w stanie wciągnąć się w ten tekst, był wspomniany wyżej chaos. Czytając książkę Markowicza miałam ciagle wrażenie, że Włodek usiadł, spisał wszystko to, co miał w głowie, po czym wstał. I już. I to był cały proces tworzenia tej książki. Gdzieś wyczytałam, że autorowi spisanie Kropek zajęło mniej więcej trzy tygodnie. Nie wiem, czy jest to prawda, a nie mam możliwości żeby to zweryfikować. Jednak nawet jeśli tak nie było i Markowicz spędził długie miesiące na pisaniu Kropek, treść tego nie odzwierciedla.
Nie chciałabym tu, żebyście mnie źle zrozumieli – nie twierdzę, że Włodek Markowicz nie ma nic ciekawego do powiedzenia. Jest wręcz przeciwnie – czyta bardzo dużo, interesuje się wieloma rzeczami na raz i (co sam przyznaje) ciągle nad czymś rozmyśla, analizuje, przetwarza informacje. Zacne to i chwalebne. Szkoda tylko, że autor książki nie potrafił nadać wypisanym przez siebie myślom jakiejś jednolitej struktury, narzucić sobie jakiegoś porządku spisywania tego, co ma w głowie, by ułatwić czytelnikom odbiór jego tekstu. Dlatego też, biorąc pod uwagę bardzo szerokie spektrum zainteresowań Markowicza, nie rozumiem sensu powstania Kropek, w tak okropnie bezładnej formie. Jest trochę tak, jakby autor chciał za pomocą tekstu połączyć kropki wszystkich myśli, które zalegają mu w głowie. Galimatias w głowie przełożył się niestety na totalny nieporządek treści książki, przez to przebrnięcie przez Kropki  było dość bolesne. Szkoda.

Trochę nie rozumiem sensu powstawania takich książek, jak Kropki. Mogę pojąć, że Włodek Markowicz czuł ogromną potrzebę wyrzucenia z siebie wielu przemyśleń czy podzielenia się z innymi swoimi rozważaniami. Tylko po co przelewać to na papier w takiej formie, w jakiej są Kropki? To wydawnictwo to tak naprawdę bezładny zbiór chaotycznych zdań. Przyznam szczerze, że to jedna z...