„Rebeka” Daphne Du Maurier zachwyciła mnie i oczarowała. To ten typ lektury, który sprawia, że czytanie książek staje się pasją. Co takiego ma w sobie ta powieść? Przede wszystkim jest to dobrze przemyślana od początku do końca historia z tajemnicą, która intryguje, ciekawi, niepokoi, której rozwiązania oczekiwałam z niecierpliwością. Napięcie jest budowane powoli, kolejne elementy intrygi ujawniane sukcesywnie, co tylko rozbudza zainteresowanie. Nie domyśliłam się rozwiązania i przebieg wydarzeń zaskoczył mnie. Uważam, że sporo w tej historii realizmu, jeśli weźmiemy pod uwagę czasy, w których rozgrywa się akcja i panujące wówczas obyczaje, stosunki społeczne itd. Wydarzenia przedstawione pod koniec powieści uważam za bardzo wiarygodne i prawdopodobnie tak by się to właśnie potoczyło.

Bardzo mocnym elementem książki jest klimat – na początku trochę senny, leniwy, wakacyjny, ale zapowiadający coś niepokojącego. Z biegiem czasu atmosfera gęstnieje, wyczuwamy jakieś niebezpieczeństwo, grozę, mamy wrażenie, że coś złego się stanie, że coś czai się w zakamarkach pięknej posiadłości. Nie wiemy kto mówi prawdę. Przy czym nie ma tu nadprzyrodzonych elementów, ale dziwne zachowania postaci, zastanawiające zbiegi okoliczności (ale czy na pewno?), sekrety, niedopowiedzenia sprawiają, że robi się nieswojo, czujemy jakiś niepokój, obawiamy się, że to się źle skończy, coś jak cisza przed burzą. Bardzo mi się podobał sposób w jaki autorka wytwarza tą niezwykłą aurę, która udziela się czytelnikowi.

Mamy również bardzo dobrze zarysowane sylwetki bohaterów, zwłaszcza głównej narratorki, której emocje, przeżycia udzielają się podczas czytania. W wielu recenzjach zarzuca się, że ta postać jest naiwna. No cóż biorąc pod uwagę jej wiek i brak doświadczenia życiowego oraz status społeczny i okoliczności, w których się znalazła to takie jej zachowanie nie powinno dziwić. W mojej opinii kreacja tej bohaterki jest realistyczna. Bez trudu potrafiłam sobie ją wyobrazić czy wczuć się w jej sytuację. Postać ta, zresztą, z biegiem akcji, przechodzi metamorfozę.
Podobnie, ciekawa jest kreacja pana de Winter – postać niejednoznaczna, pozornie znudzony wszystkim, trochę gburowaty bogacz, a z drugiej strony wydaje się niebezpieczny - nosi w sobie jakiś smutek, ból, żal, ale źródło jego cierpienia nie jest oczywiste. Wreszcie pani Danvers – sztywna, złośliwa, groźna, obsesyjna.
Zresztą sporo tu trafnie oddanych charakterów ludzkich (niektórych aktualnych do dnia dzisiejszego). Autorka świetnie opisała przekrój przez ówczesne społeczeństwo, skupiając się zwłaszcza na elitach – bogaci lordowie, dla których bardziej liczą się pozory, rauty, zabawy, bale i nie potrafią (lub nie chcą) często dostrzec rzeczywistości oraz zwykłych ludzi, często zależnych od tych wpływowych i bogatych, mających nadzieję na zmiany wraz ze zmieniającym się światem.

Muszę jeszcze dodać, że powieść napisana jest w bardzo dobrym stylu – piękny język, przemawiające do wyobraźni, barwne opisy – sprawiają, że książkę czyta się z prawdziwą przyjemnością.

„Rebeka” bardzo mi się podobała. To nie tylko opowieść z mroczną tajemnicą, ale głębsza historia, której elementy nie straciły na aktualności do dnia dzisiejszego. Polecam.

„Rebeka” Daphne Du Maurier zachwyciła mnie i oczarowała. To ten typ lektury, który sprawia, że czytanie książek staje się pasją. Co takiego ma w sobie ta powieść? Przede wszystkim jest to dobrze przemyślana od początku do końca historia z tajemnicą, która intryguje, ciekawi, niepokoi, której rozwiązania oczekiwałam z niecierpliwością. Napięcie jest budowane powoli, kolejne...