Zaczyna się cicho i precyzyjnie, zupełnie jak snajper zdejmujący obserwowany cel, po czym bomby wybuchają jedna po drugiej, dosłownie i w przenośni. W "Naśladowcach" nie ma dużo czasu do namysłu, dlatego umysł pracuje na najwyższych obrotach, pazernie chwytając każdy ochłap rzucany przez autora. Fantazje Ingara Johnsruda wcale nie są tak abstrakcyjne, przy czym sposób, w jaki norweski autor połączył zmory naszych czasów, zwala z nóg. Coś jest nie tak, jak być powinno, i uczucie to wcale nie znika po przewróceniu ostatniej strony.

Popularna polityk zgłasza zaginięcie córki i wnuka. Sprawa trafia na biurko komisarza o zszarganej reputacji, Fredrika Beiera, któremu ataki lękowe po traumatycznych przejściach prywatnych uniemożliwiają służbę jak za dawnych lat. Bomba wybucha, kiedy w siedzibie chrześcijańskiej społeczności Światło Boga popełnione zostaje pięciokrotne morderstwo, a reszta sekty jakby zapada się pod ziemię. Przełożeni są tym bardziej niechętni, że media wrzą, a politycy zaczynają patrzeć policji na ręce, zwłaszcza że trop prowadzi do islamskiej organizacji Dżamat-e-Islami. Nic nie pasuje. Ślady albo są zacierane, albo giną dowody. Ktoś ma kreta na komisariacie, ktoś gdzieś wysoko pociąga za sznurki. Nikt nie przypuszcza, że sprawa zaginięcia sięga (nie)ludzkich podłości o podłożu rasowym - eksperymentów medycznych z czasów II wojny światowej, których oficjalnie nie prowadzono. Sabotażowane śledztwo toczy się pod okiem człowieka bez twarzy, sumienia i kartoteki, zabijającego bez mrugnięcia okiem, nieludzko precyzyjnego i konsekwentnego - strasznej, ale bezsprzecznie najciekawiej skonstruowanej postaci. Johnsrud potęguje napięcie, napędzając akcję intuicją tria dochodzeniowego, które porusza się po polu minowym, przy czym komisarze i agentka służb bezpieczeństwa dopiero rozwijają skrzydła…

"Naśladowcy" to intensywny thriller, który czyta się z szeroko otwartymi oczami, żeby tylko nie przeoczyć żadnego szczegółu. Nie brak scen, na które nie można być przygotowanym: rozbryzgów krwi, mózgu i wylewających się wnętrzności, zmaltretowanych psychik i poćwiartowanych ciał, kluczenia w ślepych zaułkach i walki z głęboko zakorzenionymi lękami, odkrywania prawd, których nie chce się znać. Ingar Johnsrud nie bagatelizuje lęków naszych czasów, lecz wyostrza wzrok na rzeczywistość - albo to, co ma za nią uchodzić w mediach czy na najwyższych szczeblach władzy. Norweski autor namiesza w panteonie skandynawskich pisarzy, zwłaszcza że śledztwo oficjalnie zamknięte, a pytania pozostają - jeżeli to faktycznie będzie trylogia, już jest na co czekać. Polecam czytelnikom o twardych nerwach i bystrych umysłach.

Zaczyna się cicho i precyzyjnie, zupełnie jak snajper zdejmujący obserwowany cel, po czym bomby wybuchają jedna po drugiej, dosłownie i w przenośni. W "Naśladowcach" nie ma dużo czasu do namysłu, dlatego umysł pracuje na najwyższych obrotach, pazernie chwytając każdy ochłap rzucany przez autora. Fantazje Ingara Johnsruda wcale nie są tak abstrakcyjne, przy czym sposób, w...