Z prozą Roberta McCammona pierwszy raz spotkałem się przy lekturze Magicznych lat, swoją drogą świetną książką. Odtąd wiedziałem, że autor ma świetne pomysły fabularne, rewelacyjnie buduje i klimat, a jego styl wyjątkowo mi odpowiada. Pozostało zatem tylko sięgnąć na inne dzieła. Łabędzi śpiew jest pozycją pod każdym względem wybitną. Sama fabuła wydaje się być zbliżona do Bastionu Stephena Kinga. Wielka podróż przez zniszczony świat i walka z demoniczną istotą. Owszem podobieństw jest sporo, lecz Łabędzi śpiew w niczym nie ustępuje prozie Kinga. Autor poszedł własną drogą i pokusił się nie na wirus, a klasyczną atomową zagładę. Właściwie w każdej książce czy filmie post-apo akcja toczy się już kilka lat po zagładzie, którą wspomina się tylko w dialogach lub krótkich akapitach, stąd McCammonowi należą się olbrzymie brawa. Zaczyna z naprawdę grubej rury, a my śledzimy poczynania bohaterów, którzy muszą przetrwać nuklearny Armagedon. Początkowe rozdziały powalają rozmachem i wizją autora, a genialny styl tylko potęguje klimat końca świata. Opis nuklearnej apokalipsy wgniata w fotel! Dalej nasi bohaterowie: dziesięcioletnia Swan i towarzyszący jej napastnik zwany Czarnym Frankensteinem, Roland, który wraz z rodziną ukrył się w wielkim bunkrze i Siostra, tej udało się przetrwać wybuch na Manhattanie, muszą walczyć o przetrwanie. Wizja autora wydaje się być jak najbardziej wiarygodna, a zagłada pokazana w dosadny i bezpośredni sposób pobudzają zmysły. Pierwszy tom jest wędrówką głównych bohaterów przez zniszczony świat, gdzie nie ma już żadnych praw. McCammon niczego nie łagodzi i pokazuje nam jak należy walczyć, by przetrwać. Całość oszałamia i nie przeszkadza nam fakt, że ZSRR upadł i historia od dawna przestaje być aktualna. Wątek z wizjami i pierścieniem, a także tajemniczą istotą dążącą do zniszczenia świata, budzi skojarzenia z Bastionem, ale autor sprytnie prowadzi swoje wątki. Nie ma tu dłużyzn, a akcja wciąż gna do przodu. Widzimy już kto będzie czarnym charakterem i do czego zmierzać będą wszystkie jego działania. Pierwszy tom Łabędziego śpiewu oferuje świetną rozrywkę na najwyższym poziomie i bije na głowę wszystkie filmy i książki traktujące o końcu świata. Pozostaje tylko brać się za drugi tom!

Z prozą Roberta McCammona pierwszy raz spotkałem się przy lekturze Magicznych lat, swoją drogą świetną książką. Odtąd wiedziałem, że autor ma świetne pomysły fabularne, rewelacyjnie buduje i klimat, a jego styl wyjątkowo mi odpowiada. Pozostało zatem tylko sięgnąć na inne dzieła. Łabędzi śpiew jest pozycją pod każdym względem wybitną. Sama fabuła wydaje się być zbliżona do...