Z tą pozycją jest trochę tak, że opis sugeruje nam książkę o jakimś Frankensteinie i podejrzewam, że wiele osób może to zniechęcić. Chłopak z głową przyszytą do innego ciała. Serio? Pomysł na fabułę wydaje się wręcz absurdalny, ale – uwaga! – przy głębszym przeanalizowaniu taki nie jest. Okazuje się, że to bardzo mądra i prawdopodobna opowieść o nastolatku, który najpierw zmagał się z okropną chorobą, a kiedy „wyzdrowiał”, musiał zmierzyć się z czymś jeszcze gorszym… z brutalnym światem.

Travis to postać wielowymiarowa, dobrze skonstruowana i po prostu sympatyczna. Autor prezentuje nam dogłębny obraz psychologiczny nastolatka. Śledzimy jego życie, poznajemy przeszłość i powoli odkrywamy przyszłość. Bohater ma wiele przygód, ze strony na stronę dorasta, próbuje się przystosować do nietypowej sytuacji, w jakiej się znalazł i odzyskać wszystko to, co przeminęło. Najtrudniejsze okazuje się zaakceptowanie, że świat na niego nie poczekał. Chłopiec, który stracił głowę to opowieść w młodzieżowym wydaniu, ale z bardzo dojrzałym wydźwiękiem. Dydaktyzm pomieszany z komizmem w ogromnej dawce. Jednocześnie porusza, skłania do refleksji, ale też bawi. Ocieramy łzy, a po chwili śmiejemy się z groteskowych sytuacji. Cóż mogę powiedzieć: takie książki Young Adult lubię najbardziej.

Podoba mi się sposób, w jaki Whaley próbował ukazać różnice w dojrzałości bohaterów. Travis to dalej chłopak z nastoletnim myśleniem, ale jego znajomi są już inni, dojrzalsi. Jednocześnie ta dorosłość spowodowała, że wiele spraw się pokomplikowało, rzeczywistość wywarła na nich ogromnych wpływ, zapomnieli, kim są, woleli wpasować się w społeczeństwo i odrzucili swoją indywidualność. Travis stał się, więc pewnego rodzaju wyrzutem sumienia, bolesnym wrzodem, który przypomina im, że okłamują sami siebie.

Chłopak, który stracił głowę to jednak nie tylko nietypowy motyw, ciekawe rozwiązania fabularne i dobrze skonstruowani bohaterowie. John Corey Whaley ma też świetny styl. W swoich rozważaniach trafia w punkt. Opisami i dialogami jednocześnie bawi i wzrusza. Prowadzi wielostopniową akcję, powoli odkrywa karty, a przez zagłębienie się w psychikę postaci urealnia świat przedstawiony. Bohaterowie stają się dla nas kimś rzeczywistym, a ich problemy są bardzo namacalne i po prostu ludzkie.

Czy polecam? Oczywiście. Takich książek potrzebujemy. Spełniają one zarówno funkcję rozrywkową jak i dydaktyczną. Wciągające i bez przynudzania. Z dobrze skonstruowanymi postaciami, wielowątkową akcją, dużą dawką emocji i zakończeniem, które poruszy każdego. Opowieść o trudnej miłości, dorastaniu i szansie na nowe życie. Nie możecie tego przegapić. Co tu dużo mówić… straciłam dla niej głowę.

czytaj DUŻO więcej: http://recenzentkaksiazek.blog.pl/2016/03/31/chlopak-ktory-stracil-glowe-john-corey-whaley-you-only-live-twice/

Z tą pozycją jest trochę tak, że opis sugeruje nam książkę o jakimś Frankensteinie i podejrzewam, że wiele osób może to zniechęcić. Chłopak z głową przyszytą do innego ciała. Serio? Pomysł na fabułę wydaje się wręcz absurdalny, ale – uwaga! – przy głębszym przeanalizowaniu taki nie jest. Okazuje się, że to bardzo mądra i prawdopodobna opowieść o nastolatku, który najpierw...