Jedyne interesujące mnie (i w pewnej części dla mnie nowe) części książki to te, które nawiązują – bezpośrednio, lub pośrednio – do aktu ludobójstwa z roku 1994 (czytałem sporo na ten temat i zawsze z ciekawością dowiaduję się nowych faktów). Okazuje się, że panujący do dnia dzisiejszego Kagame, który zawsze przedstawiał się jako ofiara ówczesnego reżimu rwandyjskiego, miał sam dość znaczny udział zarówno w wywołaniu rozruchów, jak i w powstrzymaniu sił zachodnich (w tym jednostek ONZ-u) od bezpośredniej interwencji wojskowej (wszystko to w celu przejęcia władzy). W książce wspomniana jest również jego wojenna wyprawa do Kongo i współudział w tamtejszej wojnie domowej (oczywiście z jasno określonym celem uzyskania wpływów w sąsiednim państwie) oraz sposoby manipulacji współczesnego społeczeństwa, wykorzystujące pamięć o przeżytej tragedii w celu ugruntowania obecnej władzy.

Czytając książkę o kolejnym afrykańskim dyktatorze, pupilku zachodu – z miejsca nasuwają się historyczne podobieństwa: apartheid był nie tylko tolerowany, ale aktywnie wspierany przez zachodnie demokracje prawie do jego upadku (pamiętam żarliwe przemówienia Margaret Thatcher i wsparcie brytyjskiej – wciąż panującej – Królowej); Robert Mugabe był przyjmowany i głaskany na zachodnich dworach i uczelniach (niezliczone doktoraty honoris causa), aż nagle okazało się, że to niedobry dyktator. Jak długo zajmie nam (a raczej im) dopuszczenie do siebie prawdy o Paulu Kagame?

Więcej na blogu Poczytane: http://poczytane.pl/zle-wiesci-ostatni-niezalezni-dziennikarze-w-rwandzie-anjan-sundaram/

Jedyne interesujące mnie (i w pewnej części dla mnie nowe) części książki to te, które nawiązują – bezpośrednio, lub pośrednio – do aktu ludobójstwa z roku 1994 (czytałem sporo na ten temat i zawsze z ciekawością dowiaduję się nowych faktów). Okazuje się, że panujący do dnia dzisiejszego Kagame, który zawsze przedstawiał się jako ofiara ówczesnego reżimu rwandyjskiego, miał...