Wyobraźcie sobie, że mieszkacie w małym raju. Odcięci od współczesności, żyjecie według prostych zasad: zjecie to, co wyhodujecie, ubierzecie to, co sami uszyjecie, a śpicie w chacie, którą sami zbudujecie. Nie musicie martwić się o niespłacony kredyt, zepsutą lodówkę czy zbyt wysoki rachunek za prąd. Utopia? Opis pradawnej osady? Nie - wioska we współczesnych Stanach Zjednoczonych. Nie jest to bynajmniej do końca czysta fikcja, takie miejsca wciąż istnieją, ba! Niektórzy zmęczeni cywilizacją mieszkańcy miast porzucają swoje dotychczasowe życie by przenieść się do odizolowanych wiosek.
Tak właśnie poznajemy głównych bohaterów- Caldera i Eden. Wychowani w religijnej osadzie, którą niepodzielnie zarządza Hektor, wódz, natchniony, jak zwał tak zwał. I w tym momencie już wiadomo, że nie mamy do czynienia z typowym "New Adults". To będzie coś więcej.
Autorka w swojej książce poruszyła kilka filozoficznych i w gruncie rzeczy trudnych do wyjaśnienia spraw. Oprócz miłości mamy alegorię do mitologii, a dokładnie do mitu o Wodniku. Mikroświat powieści zawęża się do jednego miejsca- wspomnianej religijnej osady. Ukazane są również losy poszczególnych bohaterów, które determinuje w zasadzie jedna "prawda objawiona"- wiara w nadciągający potop i Elizjum.
Podoba mi się, że autorka postanowiła poruszyć te kwestie. A najbardziej podoba mi się motyw ślepej wiary i oddania swojego losu w ręce jednego człowieka- przywódcy wioski. Dzięki sprawnie prowadzonej narracji wkraczamy w świat "religijnego opętania", zakazanego uczucia, ludzkich wyborów i buntu, który rodzi się na skutek nie zgadzania się z zaistniałą rzeczywistością. Autorka dobrze pokazała funkcjonowanie zamkniętej społeczności oraz ludzkiego umysłu i uczuć, które nie zawsze godzą się na z góry określone reguły gry.
Wbrew pozorom nie jest to lektura lekka i za to najmocniej ją cenię. "Calder" ma w sobie klimat, widać również, że jest to książka przemyślana, niepisana "na kolanie", jak co poniektóre współczesne pozycje. Wątek miłosny został nakreślony interesująco i przede wszystkim realistycznie. Głównych bohaterów polubiłam od razu i kibicowałam im do samego zakończenia. Dodajmy do tego dobry styl, przemyślane dialogi, a mamy godną uwagi i polecenia książkę.
Nie zawiodłam się i z chęcią sięgnę po drugi tom.

Wyobraźcie sobie, że mieszkacie w małym raju. Odcięci od współczesności, żyjecie według prostych zasad: zjecie to, co wyhodujecie, ubierzecie to, co sami uszyjecie, a śpicie w chacie, którą sami zbudujecie. Nie musicie martwić się o niespłacony kredyt, zepsutą lodówkę czy zbyt wysoki rachunek za prąd. Utopia? Opis pradawnej osady? Nie - wioska we współczesnych Stanach...