Po wyprowadzce z domu dwójki dorosłych dzieci państwo MacDonaldowie postanawiają sprzedać dom. Opróżniony ze wszystkich mebli, pamiątek, zdjęć oglądają jeszcze raz by przywołać wspomnienia. Historię tego ostatniego spaceru opowiada autor na kartach książki. Rozdziały przyporządkowane są poszczególnych pomieszczeniom domu, a z każdym wiążą się wspomnienia związane z wychowaniem i budowaniem dzieci (autor wskazuje, że w ich rodzinie kładziono nacisk właśnie na to wzajemne budowanie siebie nawzajem).

Książka nie do końca jest poradnikiem. Autor nie tyle przekazuje jakiś sposób na wychowanie, ile przedstawia jak wychowanie miało miejsce w jego domu. I jako czytelnik jestem zdecydowany niektóre pomysły wykorzystać.

Autor jest protestanckim pastorem i z jego interpretacją wspominanych fragmentów Pisma Świętego czasem trudno mi się zgodzić. Nie mniej uważam, że książka zawiera wiele wartościowych i ciekawych treści. Czytelnik wychowany w rodzinie, w której wzajemne budowanie i formowanie ludzi miało miejsce może się przy książce nieraz nudzić - mając dobre wzorce, które chce powtórzyć nie do końca może być zainteresowany szukaniem innych rozwiązań. Tym bardziej, że autor nie spieszy się z prezentacją swojego stylu wychowania przerywając go sentymentalnymi wspomnieniami i przeżyciami.

Po wyprowadzce z domu dwójki dorosłych dzieci państwo MacDonaldowie postanawiają sprzedać dom. Opróżniony ze wszystkich mebli, pamiątek, zdjęć oglądają jeszcze raz by przywołać wspomnienia. Historię tego ostatniego spaceru opowiada autor na kartach książki. Rozdziały przyporządkowane są poszczególnych pomieszczeniom domu, a z każdym wiążą się wspomnienia związane z...