Jestem wierną fanką twórczości pani Ulickiej, więc po tę powieść sięgnęłam bez obaw - i nie zawiodłam się.

Autorka kolejny raz objawiła mi swój wielki talent w kreowaniu postaci literackich. Fascynujące i ujmujące są nie tylko portrety głównych bohaterów; swoje historie mają również bohaterowie drugoplanowi, a nawet epizodyczni. Dzięki temu, że poznajemy często także losy ich przodków, można uznać powieść za panoramę społeczną i historyczną Rosji XX wieku (a właściwie Związku Radzieckiego, bo większość wydarzeń rozgrywa się z tym okresie).

Centralną postacią jest, oczywiście, tytułowy Szurik, jednak sporo wątków dotyczy innych postaci, przede wszystkim związanych z nim kobiet (babci, matki, kochanek i przyjaciółek).
Ta pozornie erotyczna opowieść w rzeczywistości pokazuje niezbyt wesołe realia życia w komunistycznym reżimie. Udręką są komunalne wielorodzinne mieszkania, brak prywatności, inwigilacja w pracy i na uczelni, pustki w sklepach i wszechobecna korupcja.

Mimo tych odzierających z indywidualizmu wynaturzeń bohaterowi, jego matce oraz babci udaje się zachować poczucie niezależności i wierność wysokiej sztuce, także zakazanej w ZSRR literaturze Zachodu. Ucieczką od siermiężnej rzeczywistości staje się dla Szurika nauka języków obcych, dzięki znajomości których może czytać w oryginale wielkich francuskich i angielskich mistrzów, a podczas breżniewowskiej odwilży także znaleźć dobrze płatną pracę tłumacza.

Całość napisana jest lekko, ale nie bez literackiego piękna. Wysoki styl narracji przeplata się tu z potocznością, a niekiedy dosadnością wypowiedzi bohaterów, wzruszające fragmenty sąsiadują z elementami humorystycznymi.
Wszystko to sprawia, że powieść jest bardzo dynamiczna i żywiołowa, momentami wydaje nostalgiczna i nieco sentymentalna, momentami niezwykle realistyczna.

Duży plus należy się autorce za niezwykle plastyczne i sugestywne oddanie klimatu Moskwy lat powojennych. Czytając tę powieść, miałam wrażenie, jakbym obserwowała wszystkich bohaterów i ich perypetie naocznie, momentami czułam nawet zapach parzonej herbaty i pieczonego ciasta, innym razem - smród psującego się dorsza i zadymionych pomieszczeń.

Polecam tę książkę wszystkim, którzy lubią niebanalne i niepretensjonalne opowieści - z wielką historią w tle i jednostkowymi bohaterami na pierwszym planie.

Jestem wierną fanką twórczości pani Ulickiej, więc po tę powieść sięgnęłam bez obaw - i nie zawiodłam się.

Autorka kolejny raz objawiła mi swój wielki talent w kreowaniu postaci literackich. Fascynujące i ujmujące są nie tylko portrety głównych bohaterów; swoje historie mają również bohaterowie drugoplanowi, a nawet epizodyczni. Dzięki temu, że poznajemy często także losy...