To nie jest książka tylko rozrywkowa, którą czytamy po ciężkim dniu pracy. Nie. To historia która wymaga od nas skupienia, uwagi i nawet wręcz wysiłku. Mało w niej akcji, a dużo rozmyślania. Trudno jakoś przyporządkować Wiek cudów do jednej kategorii. Na pewno nie jest to dystopia czy apokalipsa przewidywana. Opis może nieco wprowadzić nas w błąd. W żadnym stopniu nie jest to romans. Miłość – jak i wiele innych uczuć – jest tutaj tłem czegoś bardziej złożonego. Ja, osobiście umieściłabym ją bardziej w literaturze psychologicznej, ponieważ najważniejsze nie są same wydarzenia, a to jaki mają one wpływ na ludzi. Nie rozumiem na przykład kategoryzowania jej w obszarze literatury młodzieżowe. Fakt, bohaterowie są młodzi, nawet bardzo, ale całe przesłanie jest bardzo dojrzałe i spodoba się także starszym czytelnikom.

Podoba mi się to, że każda postać coś do historii wnosi, o czym – może nie bezpośrednio, ale jednak – opowiada. Urzekła mnie symbolika niektórych scen, to że Karen Thompson Walker uważa odbiorcę za osobę myślącą. Doceniam subtelność przekazu, umiejętne zobrazowanie zachowań człowieka, jego instynktów, potrzeb.

Pewnie za minus mogę uznać tylko początek, bo wydaje mi się, że on – NIESTETY! – może trochę zniechęcić. Trudno jest się wgryźć w treść, bo i ciężko nam postawić się w sytuacji bohaterów. Muszę więc zaznaczyć, że pierwszym rozdziałom czegoś brakuje. Może autorka miała taki właśnie pomysł? Budowała napięcie? Nie wiem. Niezależnie od tego, kiedy myślę o Wieku cudów jako o całości to właśnie przy pierwszych stu stronach coś mi zgrzyta. Mało wytrwali czytelnicy mogą się zniechęcić, a to byłaby ogromna strata, bo już dalsza część historii zrobiła na mnie nie małe wrażenie.

Gdybym miała jakoś zobrazować fabułę i jej klimat to porównałabym ją do połączenia wspomnianej przeze mnie wcześniej Melancholii z Pozostawionymi i Intestellar. Może wysnuwam trochę zbyt daleko idące wnioski, ale takie odniosłam wrażenie. Początkowo trochę przeszkadzał mi styl autorki, który wydawał mi się nużący, ale później złapałam się na tym, jak to zmienia moje odczucia i zrozumiałam, że dzięki licznym opisom i powolnej akcji ja – tak samo jak bohaterowie – znajduję się w jakimś dziwnym stanie oczekiwania. Bo właśnie o tym jest ta książka. O oczekiwaniu na każdy kolejny dzień, którego zwiastunem przestało być słońce. O szukaniu jakiejś systematyczności w świecie, dla którego nie ma już ratunku.

czytaj więcej: http://recenzentkaksiazek.blog.pl/2016/02/05/wiek-cudow-karen-thompson-walker/

To nie jest książka tylko rozrywkowa, którą czytamy po ciężkim dniu pracy. Nie. To historia która wymaga od nas skupienia, uwagi i nawet wręcz wysiłku. Mało w niej akcji, a dużo rozmyślania. Trudno jakoś przyporządkować Wiek cudów do jednej kategorii. Na pewno nie jest to dystopia czy apokalipsa przewidywana. Opis może nieco wprowadzić nas w błąd. W żadnym stopniu nie jest...