Wiek cudów

Całkiem zgrabnie poprowadzona historia. Bez większych wpadek czy nielogiczności. Skupiamy się tutaj głównie na uczuciach głównej bohaterki, na jej rozterkach, na zmianach które zachodzą we wszystkich relacjach w związku z katastrofą. O samej katastrofie jest stosunkowo niewiele, dostajemy wystarczająco dużo ekspozycji aby zrozumieć powagę zmian które zachodzą, ale bez zbędnych dłużyzn. Te czasem zdarzają się przy opisach postaci czy właśnie relacji, ale na tym skupia się książka więc można to wybaczyć.
Styl lekki bez większych upiększeń, czyta się to szybko i bezboleśnie.

Całkiem zgrabnie poprowadzona historia. Bez większych wpadek czy nielogiczności. Skupiamy się tutaj głównie na uczuciach głównej bohaterki, na jej rozterkach, na zmianach które zachodzą we wszystkich relacjach w związku z katastrofą. O samej katastrofie jest stosunkowo niewiele, dostajemy wystarczająco dużo ekspozycji aby zrozumieć powagę zmian które zachodzą, ale bez...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pozwolę sobie tutaj przytoczyć swoją opinię z empik.com:

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Z jednej strony temat jest ciekawy (katastroficzna wizja końca Ziemi, która obraca się coraz wolniej), przedstawiony z punktu widzenia nastoletniej dziewczynki. Z drugiej jej przemyślenia i sposób narracji wydał mi się dość toporny (dwa razy zasnęłam nad tą książką, a to mi się nie zdarza!). Wiem, że to wspomnienia i dlatego wszystko jest przedstawione bardzo dojrzale jak na nastolatkę, ale mnie osobiście trudno było się do tego dostroić. Bywają momenty zaskakujące, ale i takie przewidywalne. Książka na pewno nie jest dla każdego. Niektórzy będą nią zachwyceni, inni mogą się znudzić.

Pozwolę sobie tutaj przytoczyć swoją opinię z empik.com:

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Z jednej strony temat jest ciekawy (katastroficzna wizja końca Ziemi, która obraca się coraz wolniej), przedstawiony z punktu widzenia nastoletniej dziewczynki. Z drugiej jej przemyślenia i sposób narracji wydał mi się dość toporny (dwa razy zasnęłam nad tą książką, a to mi się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Osobiscie ksiazka nie jest dla mnie zachwycajaca. Zasnelam okolo 5 razy podczas jej czytania. Opisuje sytuację podczas spowolnienia z perspektywy 12 latki. Jak dla mnie tekst dłuży się, nie ciekawi czytelnika i jest pozbawiony niespodziewanych zwrotów akcji. Na plus wychodzi, że skłania do refleksji, ale nie przeczytalabym jej ponownie.

Osobiscie ksiazka nie jest dla mnie zachwycajaca. Zasnelam okolo 5 razy podczas jej czytania. Opisuje sytuację podczas spowolnienia z perspektywy 12 latki. Jak dla mnie tekst dłuży się, nie ciekawi czytelnika i jest pozbawiony niespodziewanych zwrotów akcji. Na plus wychodzi, że skłania do refleksji, ale nie przeczytalabym jej ponownie.

Pokaż mimo to

Książka miała mi do zaoferowania kilka sentymentalnych refleksji, ciche rozmowy o tym, jak delikatną istotą jest człowiek (zarówno w obliczu kosmosu, jak i najbliższego otoczenia) oraz szklankę lemoniady.
Nie jest to jakaś tragiczna, wstrząsająca lektura, która wyszarpie człowieka niespodziewanymi zwrotami akcji. Przynajmniej dla mnie była dość łagodna. Napisana jest dojrzałym stylem pamiętnika, nie zawiera zbędnych elementów, próbuje porządkować wydarzenia, waży fakty i wspomnienia Julii. To o wiele bardziej melancholijne science-fiction niż obyczajówka o dorastaniu. Książka niby o dwunastolatce, niby o problemach tego wieku (staniki, przyjaciółki i chłopaki), ale główny ciężar historii leży gdzie indziej, nie na widoku i trzeba go trochę poszukać. Tak dla siebie. Jeśli się chce. Można książkę potraktować jako katalog wspomnień jako takich albo można podejść bardziej niedosłownie. Nie ma przymusu nadinterpretacji i tłamszących metafor. Łatwo tu pływać po powierzchni, by w dowolnym momencie zagłębić się i odpłynąć.
Mimo mojej standardowej podejrzliwości i tendencji do wyłapywania bzdur, nawet strona naukowa opowieści broni się zaskakująco dobrze. Ma to pewnie wiele wspólnego z tym, że książka jest o symptomach i skutkach, a nie przyczynach i rozwiązaniach, co sprawia, że jest dość nietypowa na tle znanych mi przedstawicieli gatunku.
Opowieść zmierza sobie od niechcenia do przodu, powoli, ale nieuchronnie i bezlitośnie. Świat zwalnia, a jednak dzieje się wystarczająco dużo. Świat zwalnia, ale wcale na nikogo nie czeka.
Raczej popędza.

Książka miała mi do zaoferowania kilka sentymentalnych refleksji, ciche rozmowy o tym, jak delikatną istotą jest człowiek (zarówno w obliczu kosmosu, jak i najbliższego otoczenia) oraz szklankę lemoniady.
Nie jest to jakaś tragiczna, wstrząsająca lektura, która wyszarpie człowieka niespodziewanymi zwrotami akcji. Przynajmniej dla mnie była dość łagodna. Napisana jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rozdzierająca serce wizja ziemskiego życia w obliczu katastrofy. Boimy się tak wielu rzeczy: efektu cieplarnianego, terroryzmu, wojen. I są one realne. Zapominamy jednak o planecie na której żyjemy i którą tak niszczy nasza działalność. Wystarczy, że przestanie się obracać i nadejdzie kataklizm. Dni i noce nie będą miały końca, zmieni się klimat, zacznie wymierać Flora i fauna. Czy to nas czeka w przyszłości? Na tle tych przerażających wydarzeń rozgrywa się smutną historia miłości Julii i Setha. Jest tak krucha, ulotna może ją zburzyć chwila. Jest piękna i przejmująca.

Rozdzierająca serce wizja ziemskiego życia w obliczu katastrofy. Boimy się tak wielu rzeczy: efektu cieplarnianego, terroryzmu, wojen. I są one realne. Zapominamy jednak o planecie na której żyjemy i którą tak niszczy nasza działalność. Wystarczy, że przestanie się obracać i nadejdzie kataklizm. Dni i noce nie będą miały końca, zmieni się klimat, zacznie wymierać Flora i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zastanawialiście się kiedyś co by było gdyby czas zwolnił? W dzisiejszym zagonionym świecie wiecznie narzekamy na jego brak. Co by się stało, gdyby ziemia zwolniła swe obroty?...
Początek był prawie niezauważalny. Na rok przed zmianą z nieznanego powodu wyginęły pszczoły. Potem czas zaczął się rozciągać. Pierwsze dni były dłuższe niż przewidywano zaledwie o kilka minut. Jednak to wystarczyło, aby zaburzyć grawitację. Zaczęły masowo umierać ptaki. Spadały z nieba na ulice jak deszcz. Nadmiernie rozpleniły się owady, pozbawione naturalnych wrogów.
Ziemia mocniej przyciągała ciała. Sportowcy nie byli w stanie prawidłowo grać. Rzucone przedmioty uderzały mocniej. Niektórzy ludzie zaczęli cierpieć na „chorobę grawitacyjną”. Wstrzymano starty samolotów a grupka astronautów utknęła na stacji kosmicznej.
Czas nadal się rozciągał…
Rozkłady jazdy pociągów ustalano na bieżąco.
Rządy ogłosiły czasem obowiązującym ten zegarowy.
Społeczeństwo podzieliło się na zwolenników znanego od wieków „czasu zegarowego” i nowego „czasu prawdziwego”, wyznaczanego przez wschody i zachody słońca, następujące teraz o całkiem innych porach. Trudno było się dostosować. Zaburzony został rytm dobowy.
„W ciągu kilku pierwszych tygodni czasu zegarowego sprzedaż leków nasennych gwałtownie wzrosła. (…) Sprzedaż alkoholu i papierosów także wzrosła. (…) wprowadzenie czasu zegarowego oznaczało początek doskonałego okresu dla sprzedawców narkotyków. Miejskie wydziały policji donosiły o gwałtownym wzroście cen wszystkiego, co jest w stanie zwalić człowieka z nóg.”
„Prawdziwoczasowcy” porzucali miasta i tworzyli własne, niezależne kolonie, gdzie mogli żyć po swojemu. Niektórzy porzucali czas zegarowy ze względów religijnych. Nie brakowało też fanatyków różnego rodzaju.
Pojawiło się pytanie o tempo starzenia: czy organizmy zwolenników „czasu prawdziwego” zareagują inaczej? Według jakiego czasu będzie odsiadywał karę przestępca?
Klimat oszalał, temperatury osiągały ekstrema: „Za każdym razem, gdy pojawiło się słońce, prażyło dłużej. Dżdżownice skwierczały na werandach. Stokrotki więdły na rabatach.” Z kolei „w ciągu dwudziestogodzinnej nocy powietrze robiło się zimne jak woda na dnie jeziora.”
Zamarzały owoce w sadach, tworzono specjalne biosfery, w których mogły przetrwać najważniejsze zboża. Naukowcy nie byli w stanie przewidzieć długoterminowych skutków spowolnienia.
„Wykryto zmiany w prądach oceanów. Lodowce topniały szybciej niż dotychczas.” Zmieniły się pływy morskie. Ocean zalał posiadłości gwiazd, leżące tuż nad wybrzeżem.
Długie dni miały negatywny wpływ na ludzką psychikę, „nieustanne światło słoneczne doprowadzało niektórych ludzi do szaleństwa.” Po ulicach snuli się somnambulicy, zwiększyła się liczba samobójstw, ludzie stali się bardziej impulsywni i skłonni do nieprzemyślanych działań. W tym szalonym świecie niektórzy wciąż ozdabiali w święta choinkę i świętowali Sylwestra… w środku dnia.
Noce i dnie wciąż się wydłużały. W Kalifornii spadł śnieg. Zorza polarna była widziana ze środka kontynentu. Nastąpiła seria trzęsień ziemi. W końcu pojawiły się niebezpieczne burze słoneczne, zabójcze promieniowanie.
Historia opowiedziana jest z punktu widzenia nastoletniej dziewczynki, która przeżywa pierwszą miłość, pierwsze rozczarowania i rozstania.
Podobał mi się styl autorki, miejscami bardzo poetycki. Ładnie się kończył ten świat. Być może zostaną po nim tylko słowa odciśnięte na chodniku przez parę nastolatków: "Byliśmy tu"...

Zastanawialiście się kiedyś co by było gdyby czas zwolnił? W dzisiejszym zagonionym świecie wiecznie narzekamy na jego brak. Co by się stało, gdyby ziemia zwolniła swe obroty?...
Początek był prawie niezauważalny. Na rok przed zmianą z nieznanego powodu wyginęły pszczoły. Potem czas zaczął się rozciągać. Pierwsze dni były dłuższe niż przewidywano zaledwie o kilka minut....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ksiązka podbiła moje serce i zmieniła tok myślenia ..
Daje dośc dużo do pomyślenia , chociaż głowna bohaterka jest kreowana na nastolatke i tak dalej, ma 11 lat , to jest troche mylące . Potem koniec książki jest specyficzny , ze wzgledu na to że my sami możemy wykreować co sie dalej stanie , może bedzie kolejna część? A może to specjalny zabieg autora, byśmy sie zastanowili , co my robimy i dokąd zmierzamy ?
Nie umiem na to odpowiedzieć , lecz książka mnie urzekła

Ksiązka podbiła moje serce i zmieniła tok myślenia ..
Daje dośc dużo do pomyślenia , chociaż głowna bohaterka jest kreowana na nastolatke i tak dalej, ma 11 lat , to jest troche mylące . Potem koniec książki jest specyficzny , ze wzgledu na to że my sami możemy wykreować co sie dalej stanie , może bedzie kolejna część? A może to specjalny zabieg autora, byśmy sie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jestem po powieści właśnie skończyłam czytać i okazała się wspaniałą książką,przejmującą oraz smutną.
Podobała się mi książka wzrusza do łez,wciąga,zaskakuje.
Porywająca,wzruszająca lektura.

Jestem po powieści właśnie skończyłam czytać i okazała się wspaniałą książką,przejmującą oraz smutną.
Podobała się mi książka wzrusza do łez,wciąga,zaskakuje.
Porywająca,wzruszająca lektura.

Pokaż mimo to

Warto spowolnić!
Już! Teraz! Usiąść przy bohaterce tej opowieści, Julii i posłuchać jej wspomnień. Jest człowiekiem z, być może, niedalekiej, a może bliskiej przyszłości i choć ma dopiero dwadzieścia trzy lata, dysponuje wiedzą bardzo doświadczonej osoby. A zaczyna swoje wspomnienia od dwóch alarmujących zdań – „Nie od razu zauważyliśmy, co się stało. Nie mogliśmy poczuć.” Świat skupiał się wówczas na bardziej widocznych, dotkliwszych, dających się we znaki problemach jak wojny, huragany czy zamachy. Ludzkość przejmowała się nie tym, czym powinna „się przejmować: dziurą w warstwie ozonowej, topnieniem pokryw lodowych, zachodnim Nilem, świńską grypą i morderczymi pszczołami”. Mimo że niektórzy bili na alarm, uczulali, wskazywali od dziesięcioleci na płonące lasy deszczowe, wzrost zachorowalności na raka, topnienie lodowców, śmieci w oceanach i antydepresanty w ludzkich krwioobiegach. Nie tym przejmowali sie dorośli i nie tym przejmowała się tym również Julia. Miała do tego prawo. Była przecież tylko dwunastolatką ufającą dorosłym. Skupiała się więc na osobistych problemach. Na chłopcu, który jej się podobał. Na własnej rodzinie, która przeżywała kryzys i na przyjaciółce, która porzuciła ich przyjaźń dla innej koleżanki. Z czasem zauważyła, że powodem części tych problemów było spowolnienie obrotowych ruchów Ziemi.
Niewidoczny i niezauważalny, ale stały przyrost czasu.
Słuchałam tej relacji z coraz większym skupieniem i coraz większym niepokojem. Powoli uświadamiałam sobie, że właśnie dostrzegam opis alternatywnego końca świata do tego apokaliptycznego, zapowiadanego w świętych księgach ludzi wiary. Nie było trzęsień ziemi, „w telewizji nic nie mówili, nie pokazywali płonących budynków ani zawalonych mostów, nie było żadnego pogiętego metalu ani spalonej ziemi, niczyje domy nie ześlizgiwały się z fundamentów. Nikt nie został ranny. Nikt nie zginął. Na początku katastrofa była w zasadzie niewidzialna”. Ze zgrozą i przerażeniem doszłam do wniosku, że według tej teorii koniec świata już się zaczął i trwa. To pierwszy etap i jednocześnie przyczyna opisywana i wymieniana przez Julię – agresywna eksploatacja zasobów naturalnych Ziemi i jej masowe zaśmiecanie oraz zatruwanie.
Co było dalej, a co czeka nas w przyszłości – Julia dokładnie opowiadała.
O wydłużaniu się godzin, dni, nocy i tygodni aż do tylko siedmiu wschodów słońca w miesiącu. O próbie zorganizowania sobie życia przez ludzi i przez państwo w zmiennym wymiarze czasu. O podziale ludzi na prawdziwoczasowców i staroczasowców. O chorobie wywołanej zmianą grawitacji. O wypadkach powodowanych zaburzonym przyciąganiem ziemskim. Ale przede wszystkim o zmianach psychicznych człowieka wywołanych inną dynamika związków chemicznych w mózgu zaburzającą „kruchą równowagę miedzy impulsem a samokontrolą”, mającą wpływ na postawy i zachowania. Spowolnienie zakłóciło także „pewne subtelniejsze trajektorie: na przykład przyjaźni, ścieżki przybliżające do miłości i oddalające od niej”.
Świat i ludzkość, dosłownie i w przenośni, utraciła środek ciężkości.
Wystarczyło zaburzyć jeden, mały, niewidoczny element w skomplikowanym procesie życia, by wejść na drogę ku zagładzie totalnej. Opowieść Julii jest przestrogą a zarazem apelem do człowieka współczesnego. Na tyle emocjonalnie ukazanym i logicznie przedstawionym, że można zacząć się bać. A przynajmniej zacząć się nad nim zastanawiać, doceniać każdą sekundę życia i z większą uwagą przysłuchiwać się ludziom uznawanym dzisiaj za dziwaków takim, jak: przyrodnicy, zielarze, entuzjaści holistycznego podejścia do zdrowia, uzdrowiciele, hippisi, weganie, wiccanie, guru i filozofowie New Age, radykalni ekolodzy, wegetarianie, survivalowcy czy zwolennicy powrotu do ziemi. Wszystkich tych, którzy „już wcześniej żyli w dziczy z dala od sieci energetycznych. Byli wrogo nastawieni do korporacji. Sceptyczni wobec rządu. Buntownicy z natury albo z przekonania”. Wtedy zupełnie inaczej patrzy się na takich ludzi, jak Les Stroud i Cody Lundin i zupełnie inaczej odbiera się ich poradniki – „Przetrwać wszystko” oraz „Gdy rozpęta się piekło”.
To przesłanie autorki jest tak silne i wymowne, że debiut autorki „wywołał wielkie zamieszanie w świecie literackim. Powieść znalazła się w czołówce rankingów na najlepszą książkę liczących się magazynów”, jak przeczytałam na tylnej okładce książki, a reżyserka „Zmierzchu” Catherine Hardwicke podjęła się jej ekranizacji.
http://naostrzuksiazki.pl/

Warto spowolnić!
Już! Teraz! Usiąść przy bohaterce tej opowieści, Julii i posłuchać jej wspomnień. Jest człowiekiem z, być może, niedalekiej, a może bliskiej przyszłości i choć ma dopiero dwadzieścia trzy lata, dysponuje wiedzą bardzo doświadczonej osoby. A zaczyna swoje wspomnienia od dwóch alarmujących zdań – „Nie od razu zauważyliśmy, co się stało. Nie mogliśmy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zjawisko, które pojawia się w książce, nazywa się Spowolnieniem. Doba znacznie się wydłuża i znane nam wszystkim odmierzanie czasu przestaje działać. Sama historia również opisana jest w taki spowolniony sposób. Bohaterka snuje tutaj opowieść o swoim życiu, gdy miała 11 lat i kiedy to wszystko się zaczęło. Historia dorastania młodej dziewczynki, jej pierwszej miłości i spojrzenia na życie w czasach apokalipsy. Styl jest raczej wolny, ale jednak bardzo nastrojowy. Pomysł jest ciekawy i intrygujący. Książka ma w sobie coś takiego, co sprawia, że mam wrażenie, iż jestem w centrum tej historii. Czuję, że jeśli tylko odsłonię rolety, to wszystko będzie nie takie jak trzeba.

Nie jest to powieść pełna akcji, nie jest to też porywający romans. Mimo wszystko historia ma w sobie coś magnetycznego i cieszę się, że ją przeczytałam.

Zjawisko, które pojawia się w książce, nazywa się Spowolnieniem. Doba znacznie się wydłuża i znane nam wszystkim odmierzanie czasu przestaje działać. Sama historia również opisana jest w taki spowolniony sposób. Bohaterka snuje tutaj opowieść o swoim życiu, gdy miała 11 lat i kiedy to wszystko się zaczęło. Historia dorastania młodej dziewczynki, jej pierwszej miłości i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to