Piszę to za każdym razem, ale tylko Cassie potrafi swoimi książkami wzbudzić we mnie takie emocje. Straciłam rachubę, ile razy musiałam odłożyć książkę i wziąć kilka głębokich oddechów, by się uspokoić. To, jak zostały tu opisane emocje bohaterów.... po prostu brak słów. Po pierwszej części uwielbiałam postać Juliana (jak go nie uwielbiać, pytam), a teraz Cassie rozszerzyła narrację i po prostu zakochałam się w Marku i w Cristinie. Mark ze swoją szczerością i pewnym zagubieniem po prostu podbił moje serce. Cristina jest taką dobrą osobą, że to powinno być podejrzane. Oczywiście są też minusy takiej ilości narratorów.. Na przykład czytając scenę z udziałem Emmy i Juliana, w której narratorem był akurat Julian, brakowało mi punktu widzenia Emmy i na odwrót. Miałam nieustanną potrzebę zajrzenia do głowy wszystkich bohaterów jednej sceny, bo przecież w innych znałam ich myśli. Ugh, zagmatwane to moje wytłumaczenie, ale podsumowując, ta zwiększona ilość narratorów mi się nie podobała. Mieszane uczucia mam też do relacji Mark&Cristina&Kieran. Nie mam pojęcia, w którą stronę to wszystko zmierza, bohaterowie chyba też nie. Chociaż z drugiej strony te ich uczucia są tak czyste, że człowiek tylko się zastanawia, jak rozwiązać tę sytuację, żeby wszystkie strony były szczęśliwe.
Szczerze, będąc w połowie, nie mogłam uwierzyć, ile się już wydarzyło (książka w pdf miała ponad 600 stron). Postacie nie miały ani chwili odpoczynku, co bardzo mi pomogło w szybkim czytaniu. Fajnie, że odwiedziliśmy kraj Faerie i Cassie zdradziła nam trochę więcej sekretów tej rasy. Podobała mi się zmiana otoczenia oraz powrót znanych już bohaterów z innych serii Cassie. Dopiero pod koniec też zorientowałam się, jak bardzo polityczna jest ta książka z całą dyskryminacją Podziemnych i Zimnym Pokojem. Oprócz tego strasznie urzekł mnie wątek Ty'a i Kita. Za tym drugim jakoś nie przepadam, ale jego więź z Tiberiusem działa na jego korzyść.
Tak teraz czytam, co napisałam i wydaję się taka opanowana.... Tak naprawdę wewnątrz krzyczę i płaczę, bo książka przeraźliwie gra na emocjach, a końcówka złamała mi serce. Gdyby nie to, że akurat siedziałam w kawiarni, to z pewnością bym się poryczała..

Piszę to za każdym razem, ale tylko Cassie potrafi swoimi książkami wzbudzić we mnie takie emocje. Straciłam rachubę, ile razy musiałam odłożyć książkę i wziąć kilka głębokich oddechów, by się uspokoić. To, jak zostały tu opisane emocje bohaterów.... po prostu brak słów. Po pierwszej części uwielbiałam postać Juliana (jak go nie uwielbiać, pytam), a teraz Cassie rozszerzyła...