"You lose Bobby"

Derrida wygłasza ten wykład w 1998 r.
Polski przekład wychodzi w 2015 r. (czyli 17 lat później).

I mógłbym chcieć tu zakończyć moją opinię, bo mimo to, że Derrida mówi/pisze bardzo ciekawie i porusza wiele kwestii podstawowych, które mogłyby się stać podstawami pewnych dyskusji, to jednak ma się wrażenie, że to za późno.

W 2015 i teraz gdy przeczytałem to po raz drugi w 2023 wszystko co najgorsze antycypował Derrida (a w 1998 r. jeszcze nie za konkretnie) wydarzyło się, a nawet czasem z siłą x2.

Okej jeszcze raz:

Wykład Derridy jest bardzo dobrym wstępem do rozmowy o kondycji Uniwersytetu, Nauki i Humanistyki. Mimo, że dość chaotyczny i może nie zawsze czytelny w nawiązaniach (taka natura tekstu spisanego, który wcześniej został wygłoszony),to mimo to całkiem ciekawie zakreśla pole rozmyślań. Dla mnie osobiście najlepsze jest to, że książka dużo pyta również o naturę pracy (i dzieła),które okazują się nierozerwalne w myśleniu o uniwersytecie (i w ogóle).

Problem w tym, że zaraz po tym wypadałoby rzucić się na coś z twardymi danymi i większymi konkretami dotyczącymi niszczenia nauki przez korporacyjne i archaiczne hierarchie (hier/archaiczność). Brakuje mi żeby Derrida bardziej wprost przypierdolił się do kapitaluchów, bo może wtedy mimo, że już za późno na tą książkę, to można by jej chociaż używać jako przytyku - "Widzicie?! Już dawno o tym mówiono na tym waszym Zawsze Najlepszym Neoliberalnym Zachodzie".

Widzicie macie książkę o uniwersytecie, w której ktoś pyta o to jak liczyć czas pracy naukowca, jak myśleć o pracy gdzie z jednej strony są miejsca eksploatowane, które pragną jej mniej. I miejsca (wyeksploatowane na ogół, jak różne przemysłowe zagłębia),w których pragnie się pracy, bo przecież daje życie.

Ale wybraliśmy jako świat nauki ścieżkę wyjebki i jarania się punkcikami. Orania uniwersytetu żeby istniała tylko korporacyjna produkcja: beznadziejnych medykamentów, książek o uśmiechaniu się-bieganiu-rezygnowaniu, koncepcji minimalnego życia na 5m2, rakiet, wyrzutni, granatników, karabinów, czołgów, broni, broni, broni, broni, 150 sposobów na to, żeby to biedni za wszystko płacili.

Książka Derridy pokazuje mi, że przegraliśmy znacznie więcej batalii niż na początku mi się wydawało. Przykro, że sam filozof stał się takim melancholijnym nawiedzającym nas widmem. Sam sobie to zrobił? Taki to świat, okrutny świat, czemuż innego nie ma świata?

"You lose Bobby"

Derrida wygłasza ten wykład w 1998 r.
Polski przekład wychodzi w 2015 r. (czyli 17 lat później).

I mógłbym chcieć tu zakończyć moją opinię, bo mimo to, że Derrida mówi/pisze bardzo ciekawie i porusza wiele kwestii podstawowych, które mogłyby się stać podstawami pewnych dyskusji, to jednak ma się wrażenie, że to za późno.

W 2015 i teraz gdy przeczytałem...

Bywało lepiej, bywało gorzej

Bywało lepiej, bywało gorzej

Ciekawa koncepcja, kilka tematów którymi mona się zająć badawczo, język zrozumiały, nieco utopijne ale jeśli weźmie się pod uwagę dekonstrukcję to można dojść do wniosku, że możliwe "jak gdyby".

Ciekawa koncepcja, kilka tematów którymi mona się zająć badawczo, język zrozumiały, nieco utopijne ale jeśli weźmie się pod uwagę dekonstrukcję to można dojść do wniosku, że możliwe "jak gdyby".