Historia o powstaniu styczniowym, pewnej bitwie, pewnej mogile, Romualdzie Traugucie i dwójce młodych powstańców - Marysiu i Jamginie, opowiedziana z perspektywy upersonifikowanych drzew. Może brzmi kiczowato. Ale ,,Gloria Victis" bardzo trafiła w mój aktualny nastrój i dała mi to, czego potrzebowałam.

Orzeszkowa na pewno idealizuje powstanie i walczących, na pewno jest tu mnóstwo patosu. Ale moja romantyczna dusza od czasu do czasu domaga się odrobinę właśnie czegoś takiego. Poruszył mnie subtelny klimat tej książki. Dla mnie to wzruszająca i chwytająca za serce historia o młodości, patriotyzmie, przyjaźni, miłości, marzeniach. Przyroda dodaje całości tajemniczego uroku.

Autorka zwraca uwagę na tragizm i koszmar wojny, na okrucieństwo rozlewu krwi(po obu stronach), ale na pierwszym miejscu wysuwa się bohaterstwo i oddanie ojczyźnie powstańców. Opowieść jest smutna, chwilami tragiczna, ale też ukazuje mały promyk nadziei, że nic nie ginie i kiedyś, kiedyś przyjdzie czas...

Uważam, że ,,Gloria Victis" to przepiękne opowiadanie, które całkowicie do mnie przemówiło i rozbudziło we mnie taką dziwną tęsknotę. Każdy musi ocenić sam i w dzisiejszych czasach pewnie większości osób nie przypadnie do gustu taki sposób snucia opowieści i gloryfikowania wartości, ale zawsze warto poznawać dzieła, które miały wpływ na poczucie naszej tożsamości narodowej.

,,(…) na Gwieździe, która nazywa się Ziemią, dusze ludzkie i szczęścia ludzkie istnieją w mnóstwie odmian, i(…) jak motyl na kwiat wybrany dusza ludzka zlatuje zazwyczaj na tę odmianę szczęścia, która najwięcej do niej samej jest podobną."

Historia o powstaniu styczniowym, pewnej bitwie, pewnej mogile, Romualdzie Traugucie i dwójce młodych powstańców - Marysiu i Jamginie, opowiedziana z perspektywy upersonifikowanych drzew. Może brzmi kiczowato. Ale ,,Gloria Victis" bardzo trafiła w mój aktualny nastrój i dała mi to, czego potrzebowałam.

Orzeszkowa na pewno idealizuje powstanie i walczących, na pewno jest tu...