Dlaczego? Dlaczego, pani Moniko, popełniła pani coś takiego, jak ta książka?
Dotychczas Monika Sawicka pisała lekko i przyjemnie. Nawet, gdy poruszała trudne tematy (jak w "Kruchości porcelany"). Nie wiem, co skłoniło autorkę do stworzenia tej "powieści". Czytało mi się to dużo trudniej niż podręczniki nielubianego przeze mnie marketingu w czasie studiów. Jak początkowo ucieszyłam się na widok tak opasłej lektury, tak po kilkudziesięciu - jeśli nie kilkunastu - stronach miałam już dość. Przez wzgląd na szacunek dla autorki oraz swoją własną zasadę (co zaczęłam, trzeba skończyć)... przeczytałam do końca.
Moja siostra widząc książkę u mnie spytała, o czym jest. Hmm... nie wiem. Koszmarny nadmiar informacji zaczerpniętych żywcem z innych książek przejął kontrolę nad fabułą. Podejrzewam, że M.Sawicka chciała stworzyć coś na wzór "Samotności w Sieci" - tam jednak autor wplótł naukowe teorie bardzo sprytnie, czasami wręcz subtelnie. Sawickiej to nie wyszło. Momentami miałam wrażenie, że czytam jakąś pracę magisterską: pełno skopiowanych tekstów, ciągnących się niejednokrotnie przez kilka stron. Czasami opuszczałam stronę, czy dwie, wodząc jedynie wzrokiem, gdzie skończy się długi cytat z książki, którą już czytałam (np. autorstwa P.Coelho).
Jest jednak coś, co uwagę powinno przykuć. Po raz kolejny (wcześniej w "Demi-Sec" oraz nowym wydaniu "Kruchości porcelany") dzięki autorce z szuflad kilkunastu osób (tym razem laureaci konkursu poetyckiego i literackiego) wyszły na światło dzienne wiersze i opowiadania. Większość zapada w pamięć lepiej jak sama książka. I tylko dzięki temu czas poświęcony temu tomowi nie poszedł w pełni na marne.

Dlaczego? Dlaczego, pani Moniko, popełniła pani coś takiego, jak ta książka?
Dotychczas Monika Sawicka pisała lekko i przyjemnie. Nawet, gdy poruszała trudne tematy (jak w "Kruchości porcelany"). Nie wiem, co skłoniło autorkę do stworzenia tej "powieści". Czytało mi się to dużo trudniej niż podręczniki nielubianego przeze mnie marketingu w czasie studiów. Jak początkowo...