Może zacznę od samego Frederica Darda. Po raz pierwszy spotkałam się z jego książką i zaskoczył mnie jego styl, który obecne jest często spotykany w powieściach młodzieżowych. Dlaczego? Chyba dlatego, że z tyłu była jego notka i kiedy zobaczyłam, że zmarł w 2000 roku pomyślałam, że ta książka będzie przeznaczona bardziej dla starszych czytelników, ale się pomyliłam. Lektura jest napisana przystępnym językiem, w dialogach zauważyłam trochę specyficzny sposób wyrażania się Francuzów, ale jak najbardziej zrozumiały.
Płacz kata to opowieść krótka, ale niezwykle porywająca. Już w pierwszym zdaniu dowiadujemy się, co opisane było na okładce. Jest to pocieszające, ponieważ dalsze szczegóły odkrywamy już bez "podpowiedzi". Może się wydawać, że będzie to historia jak każde inne - o romantycznej miłości, ale osobiście opisałabym tę miłość jako tragiczną. Może nie powinnam tyle zdradzać, ale możliwe również, że trochę was tym stwierdzeniem zainteresowałam. Głównym tematem pozostaje jednak miłość i dążenie Daniela (główny bohater) do poznania historii kobiety, w której zakochał się od pierwszego wejrzenia. Na początku szczęście jakiego zaznał przy ukochanej wydaje się przyćmiewać wszystko poza miłością, ale ciągle krążąca wokół niej przeszłość sprawia, że Daniel postanawia odkryć sekrety, których ona nie pamięta... Najpiękniejsze w tej książce jest jednak zaskakujące postępowanie głównego bohatera. Nigdy nie spotkałam się z autorem, który stworzył by tak niezwykłą osobę, która w jednej chwili nie myśli rozsądnie, a w następnej wykazuje się wręcz nieprzeciętną inteligencją... Może źle odczytałam portret, jaki został namalowany, ale w końcu jest to moje wrażenie. Płacz kata poleciłabym jednak wszystkim, którzy kochają opowieści miłosne, ponieważ jest jej zdecydowanie więcej niż kryminału, do którego zakwalifikowano tę książkę.


"Miłość, kiedy jest szczera, zawsze sąsiaduje ze śmiercią. Bo miłość to pragnienie nieskończoności, a nie ma nic bardziej nieskończonego od śmierci."

"- Co też z pana za artysta?
- Mit wygłodzonego artysty znika. W końcu odkryto, że utalentowany człowiek ma żołądek do napełnienia, że w modnych ubraniach jest mu równie dobrze jak innym; że umie przy okazji prowadzić auto i że nie musi koniecznie żyć w biedzie, żeby tworzyć coś pięknego!"

"Nie bałem się śmierci. Akceptowałem ją. Ofiarowana z jej rąk, stawała się bezcennym darem."

Może zacznę od samego Frederica Darda. Po raz pierwszy spotkałam się z jego książką i zaskoczył mnie jego styl, który obecne jest często spotykany w powieściach młodzieżowych. Dlaczego? Chyba dlatego, że z tyłu była jego notka i kiedy zobaczyłam, że zmarł w 2000 roku pomyślałam, że ta książka będzie przeznaczona bardziej dla starszych czytelników, ale się pomyliłam. Lektura...