Lubię Kinga jako Richarda Bachmana. Książki wydane pod pseudonimem przez mistrza grozą są krótkie, treściwe i emocjonujące, nie ma mowy o laniu wody, a i tak dowiadujemy się wszystkiego o bohaterze, który zawsze wpada w prawdziwe tarapaty i wynik jest bliższy rzeczywistości. U Bachmana nie ma mowy o radosnym happy endzie i chyba za to najbardziej lubię mroczną połowę Kinga. Oczywiście nie mógłbym nie napisać, że pod wieloma względami książki Bachmana są do siebie bardzo podobne. Fakt, że Blaze jest powieścią wyciągniętą z szuflady, wcale mnie nie odstraszył, nie napiszę że zachęcił, lecz historia przygłupiego porywacza, który ucieka z małym dzieckiem przed Policją w wydaniu Kinga wydawała mi się bardzo ciekawa. Jak na historię z szuflady, czyta się ją bardzo dobrze i szybko. Poznajemy tytułowego Blaze, wysokiego, umięśnionego kretyna, który mimo śmierci partnera, który wciąż daje mu rady zza grobu, decyduje się porwać małe dziecko i zażądać milionowy okup. Wydaje się mało oryginalne, lecz King dał radę i stworzył emocjonującą powieść. Akcja przeplata się z retrospekcjami i poznajemy całe życie Blaze'a, przez co zaczynamy mu kibicować. Finał jak to u Bachmana, emocjonujący i smutny. Historia wyciągnięta z szuflady, skazana na niebyt, okazała się dobrą i wartościową pozycją i zdecydowanie nie jest to najgorsza książka Kinga.

Lubię Kinga jako Richarda Bachmana. Książki wydane pod pseudonimem przez mistrza grozą są krótkie, treściwe i emocjonujące, nie ma mowy o laniu wody, a i tak dowiadujemy się wszystkiego o bohaterze, który zawsze wpada w prawdziwe tarapaty i wynik jest bliższy rzeczywistości. U Bachmana nie ma mowy o radosnym happy endzie i chyba za to najbardziej lubię mroczną połowę Kinga....