Książka jak książka - krótka. Najwyżej jakbym mógł oceniłbym głównego bohatera. Żałuję, że nie mogłem go poznać - bardzo przypadł mi do gustu - ułańska fantazja, wyjątkowe poczucie humoru i oddanie Panu Bogu. Rodzina może szczycić się takim przodkiem. Zapamiętam na długo fragment opowieści mówiący o nawróceniu ateisty i wspólnej modlitwie w obozie. A jeszcze bardziej zapadnie mi w pamięć fakt, że błogosławiony Stanisław przekonywał współwięźniów, że cały czyściec im zazdrości - bo mogą pocieszać się wzajemnie i mają nadzieję. Trudne było zakończenie jego życia, ale ileż nadziei daje nawet data śmierci. To piękne, że mamy w polskiej kulturze takie wzory do naśladowania.

Książka jak książka - krótka. Najwyżej jakbym mógł oceniłbym głównego bohatera. Żałuję, że nie mogłem go poznać - bardzo przypadł mi do gustu - ułańska fantazja, wyjątkowe poczucie humoru i oddanie Panu Bogu. Rodzina może szczycić się takim przodkiem. Zapamiętam na długo fragment opowieści mówiący o nawróceniu ateisty i wspólnej modlitwie w obozie. A jeszcze bardziej...