Najbardziej wyczekiwana przeze mnie książka nareszcie przeczytana i chociaż miło było ponownie spotkać się z Borejkami coś uległo zmianie, jakieś dziwne uczucie nie dawało mi spokoju i zostało ze mną do samego końca.

Zacznę od tego, że po raz pierwszy książka nie wciągnęła mnie od ‘pierwszej strony’ jak to miało miejsce z poprzednimi tomami. Długo to trwało zanim akcja się rozwinęła. Główną bohaterką jest Nora, córka Patrycji. Mało ciekawa postać, mam wrażenie, że podobną osobowość przejawiały Tygrys i Bella z tym, że Nora jest nieco bardziej uszczypliwa i nieprzyjemna. Jej szkolny znajomy Gaudenty również prezentuje się raczej bezbarwnie i mało interesująco (taki paradoks, że ktoś noszący imię w tych czasach niespotykane używa ‘smartfonu’ – przyznaje, że nieźle mnie to ubawiło). Ogólnie rzecz biorąc wszystko się bardzo pozmieniało, niby nie powinnam być zaskoczona, bo przecież z wiekiem wszystko się zmienia, ale jakoś smutno mi było gdy o tym czytałam. Wolałabym żeby wszystko było jak dawniej (nie chce pisać nic więcej aby nie zdradzać szczegółów fabuły).

Tym razem jakoś za bardzo odczułam motyw przemijania, w ogóle bohaterów zrobiło się już tak dużo, że prawie się w tym pogubiłam. Kiedy rodzi się ‘nowe pokolenie’ powstaje nowa historia więc tak naprawdę można w ten sposób pisać w nieskończoność  Pewnie sięgnę po kolejną część, ale to już bardziej z obowiązku niż z przyjemności.

Najbardziej wyczekiwana przeze mnie książka nareszcie przeczytana i chociaż miło było ponownie spotkać się z Borejkami coś uległo zmianie, jakieś dziwne uczucie nie dawało mi spokoju i zostało ze mną do samego końca.

Zacznę od tego, że po raz pierwszy książka nie wciągnęła mnie od ‘pierwszej strony’ jak to miało miejsce z poprzednimi tomami. Długo to trwało zanim akcja się...