Nie powinnam mieć wielkich oczekiwań odnośnie Light Novelek. I choć o tym wiedziałam, opis zamieszczony na jednej witrynie zachęcił mnie do sięgnięcia po to dzieło, a równocześnie rozpaliła się we mnie niewielka nadzieja na odnalezienie perełki pośród LN.

Po otworzeniu tomiku od razu zwróciłam uwagę na ilustracje. Daleko im było do ładnych, ale to nie grafika jest ważna. Zapoznałam się z opisami postaci, o ile można tak nazwać wymienienie kilka podstawowych cech charakteru oraz dołączony do tego jakiś lichy cytat. I co? Byłam przerażona, bo dowiedziałam się, że to nie będzie trafiony zakup. Przedstawienie Yoko Tsukimori mocno mnie odstraszyło. ,,Idealna dziewczyna o zjawiskowej urodzie, świetnych ocenach oraz wielu tajemnicach". Nie należy brać do siebie słów odnośnie jej tajemniczości, poza tym wszystko się zgadza. Jest perfekcyjna, popularna oraz... leci na głównego bohatera, który jako jedyny nie wykazuje zainteresowania najpiękniejszą koleżanką z klasy. Mogę dodać, że jakkolwiek mi postać Yoko nie podeszła, tak męska część czytelników powinna być zadowolona z takowej niewiasty. Odnoszę wrażenie, iż została stworzona głównie z myślą o nich.

Sama fabuła miała olbrzymi potencjał. W ręce głównego bohatera wpada kartka - Przepis na morderstwo. Tytuł nie jest w tym przypadku mylący, gdyż zapisane są na niej różnorakie pomysły na zabójstwo. Oczywiście ów świstek papieru należy do Yoko, a kilka dni później jej ojciec ginie w wypadku samochodowym. Nonomiya zaczyna podejrzewać ten chodzący ideał o zbrodnie. Brzmi nieźle, szkoda tylko, że tylko i wyłącznie brzmi.

Wynudziłam się okropnie. Bohaterowie byli do bólu schematyczni i przedstawieni w sposób nieciekawy. Patrzymy na świat oczami głównego bohatera, więc powinniśmy wczuć się w niego, zrozumieć choć poniektóre uczucia oraz intencje, którymi się kierował. A ja chyba przeoczyłam moment, w którym zakochał się w Yoko, czy to jak przestał darzyć szczególnymi względami Usami (postać była potrzebna tylko do iluś stron, potem wypięto się na nią, no i sayonara!). Każdy tak kurczowo trzymał się swojej roli, że historia stała się wręcz nienaturalna. Zero głębszych przemyśleń, zmian czy choćby głupich rozterek. Tyczyło się to w szczególności Yoko. Po utracie rodziców nie zmieniła się ani o drobinę. Wydarzenie to spłynęło po niej jak po kaczce, a mnie do końca LN zastanawiało dlaczego dalsza rodzina nie zainteresowała się Tsukimori? Albo opieka społeczna czy choćby szkolny psycholog? Po stracie opiekunów nastolatka została zdana sama na siebie i nikt nie zwrócił nawet na nią uwagi? That's absurd.

Pluć jadem można, ale co mi z tego przyjdzie? Meh, nawet nie mam ochoty dalej jechać tej novelki, zwyczajnie brakuje mi chęci.

Nie powinnam mieć wielkich oczekiwań odnośnie Light Novelek. I choć o tym wiedziałam, opis zamieszczony na jednej witrynie zachęcił mnie do sięgnięcia po to dzieło, a równocześnie rozpaliła się we mnie niewielka nadzieja na odnalezienie perełki pośród LN.

Po otworzeniu tomiku od razu zwróciłam uwagę na ilustracje. Daleko im było do ładnych, ale to nie grafika jest ważna....