Korczak to heroiczna postać, jego idee, że dzieci są lepsze od dorosłych a dorastając tracą wrażliwość i empatię to wciąż warta uwagi teoria.
Króla Maciusia napisał w 1922. Za 5 lat będzie setna rocznica i niestety to da się zauważyć.
Znany mi uczeń czwartej klasy był zdruzgotany tym, że są tam murzyni, a nie Afroamerykanie, że ci murzyni wszyscy są ludożercami, zaproszeni do Maciusia siedzą całymi dniami na drzewach w jego ogrodzie, jak już zejdą to odgryzają palce lokajom, a na znak żałoby podskakują i robią fikołki. Do tylu.
Z wiadomych względów Korczak nie opisał Żydów, ale można sobie wyobrazić jak by się w konwencji tych stereotypów tłukli w brudnych chałatach po pustym sklepie, śmierdzieli cebulą i czosnkiem i krzyczeli: Aj waj i kiwali się mamrotając w tym niepojętym dla cywilizowanego człowieka jidysz.
Książka jest obowiązkową lekturą dla dzieci z klas czwartych. I w tym problem. Anachroniczny język, niezrozumiałe dla dziesięciolatków pomysły, oczywiście poza tym, żeby dziecięcy senat uchwalał uchwały o nie chodzeniu do szkoły.
Czytając później sienkiewiczowskie „W pustyni i w puszczy” myślałem, że Kali i Bum-drum, oraz Mea i Klu-klu to podobne do siebie małpki.
Schodzą z drzewa tylko po to, żeby odgryźć palec lokaja albo zrobić fikołka. Koniecznie w tył.

Korczak to heroiczna postać, jego idee, że dzieci są lepsze od dorosłych a dorastając tracą wrażliwość i empatię to wciąż warta uwagi teoria.
Króla Maciusia napisał w 1922. Za 5 lat będzie setna rocznica i niestety to da się zauważyć.
Znany mi uczeń czwartej klasy był zdruzgotany tym, że są tam murzyni, a nie Afroamerykanie, że ci murzyni wszyscy są ludożercami, zaproszeni...