Właściwie to jeszcze przed lekturą wiedziałam czego się spodziewać, ale nie sądziłam, że jest to aż takie złe. Teraz nie wiem jak się wytłumaczę przed rozpływającą się z zachwytu rodzinką ;) Ta książka to niestety klasyczny przykład grafomanii - warsztatu pisarskiego brak, mamy za to pod dostatkiem językowych i fabularnych zgrzytów. Przez cały czas miałam nieodparte wrażenie, że czytam „twórczość” jakiejś gimnazjalistki. Kiedyś takie, pożal się Boże, dzieła nazywano literaturą dla kucharek lub wagonową (przeczytaj i wyrzuć).
Poza tym autorka ewidentnie nie odrobiła lekcji historii i to na poziomie podstawowym (smażenie kebabu na wiecznym płomieniu???, plastik!, mleczko sojowe??, szampon czy też kompletny brak cenzury w Związku Radzieckim czasów wojny to tylko niektóre z „kwiatków”, jakimi nas raczy pani Simons). Notka biograficzna o rosyjskich korzeniach tylko pogarsza sprawę. Swoją drogą, trzeba mieć niezły tupet, żeby tak zatytułować taki gniot. Puszkin pewnie przewraca się w grobie. Dla spragnionych historii o miłości i wojnie, zdecydowanie lepszym wyborem będzie choćby „Doktor Żywago”.
Dodatkowa gwiazdka za chwilami przednią zabawę, jakiej dostarczyła mi ta pozycja i za zainspirowanie do odświeżenia klasyki literatury rosyjskiej. Mimo wszystko, szkoda czasu na taki chłam, jest tyle wybitnych książek do przeczytania.

Właściwie to jeszcze przed lekturą wiedziałam czego się spodziewać, ale nie sądziłam, że jest to aż takie złe. Teraz nie wiem jak się wytłumaczę przed rozpływającą się z zachwytu rodzinką ;) Ta książka to niestety klasyczny przykład grafomanii - warsztatu pisarskiego brak, mamy za to pod dostatkiem językowych i fabularnych zgrzytów. Przez cały czas miałam nieodparte...