Czy można napisać książkę o postaci, której się nienawidzi? Czy warto?

Autor „Napoleona” postanowił się z tym zadaniem zmierzyć. Oczywiście jego założenie było inne. Jak informuje nas opis wydawcy, autor postanowił „zdekonstruować” mit Napoleona, ukazać czytelnikowi moralne bankructwo jego idei. Oddzielić fakty od mitów narosłych wokół tej postaci i bezwzględnie je obnażyć.

I faktycznie, autor od pierwszych stron zaczyna rozprawę z Napoleonem.
Jednak nie jest to dekonstrukcja mitu, a jedynie nieudolne deprecjonowanie, nie poparte żadnymi dowodami. Jest wręcz na odwrót. Autor dowolnie posługuje się jednymi mitami, by obalać drugie. O ile ktoś, kto zetknął się już z literaturą tego okresu, łatwo wyłapie takie zabiegi, to ktoś, dla kogo ta książka będzie pierwszą, może naprawdę przyjąć to za pewnik. Dowiemy się o tysiącach potopionych na zamrożonych jeziorach pod Austerlitz, o sprzedaniu Luizjany będącym największym błędem, WIELKIE Księstwo Warszawskie to ofiara uzurpatora czy też jego nieodpartej chęci podbicia Rosji. Szokujące jest zdziwienie autora na ucieczkę z „bezpiecznej” Elby.

Nie bez znaczenia jest, że autor jest Anglikiem. Jest to o tyle istotne, że właśnie Wielka Brytania została ukazana w tej książce, jako kraj bez skazy. Nie dziwi to, bowiem każdy łaskawie patrzy na własną historią, jednak w tej książce ociera się to już o fantazje w stylu Wincentego Kadłubka. Oczywiście rozumiem, że Anglicy mają prawo nie lubić Cesarza, to jednak czasem warto zachować minimum obiektywizmu. A już tym bardziej wymaga się tego od kogoś, kto mieni się jednym z najważniejszych angielskich historyków współczesnych. Jeśli pozostałe prace autora są podobne, to oznacza, że swoją renomę zdobył jedynie na kontrowersjach, ale mniejsza z tym.

Czyta się naprawdę nieprzyjemnie. Szczerze. Jest pełno wtrętów, całkowicie zbędnych, a psujących obraz całości. Książka jest generalnie biografią wzbogaconą o własne przemyślenia i pełną porównań na zasadzie kontrastu. O ile istnieją akapity, całkiem dobre i rzeczowe, to zaraz zderzamy się z tezą tyleż szokującą, co bezsensowną. Nie chcę być gołosłowny: Egipt, opis odwrotu z Palestyny – „gdyby tylko wiedział, że ten odwrót stanowił zapowiedź przyszłej katastrofy w Rosji” albo opis Wielkiej Armii – „Cała gwardia liczyła 50 tyś. I stanowiła odrębną armię (podobną do dywizji SS Hitlera)”. Porównania Napoleona i Hitlera są na porządku dziennym. Wzorami są Nelson, Wellington, Lowe czy Winston Churchill. Odnosi się nieodparte wrażenie, że źródłem dla autora były brytyjskie gazety z epoki. Tylko brytyjskie. Zamiast rzeczowo ukazać wady i zalety działań, kontekst historyczny dostajemy historyczny bełkot, nastawiony na zaskoczenie niewymagającego czytelnika.

Nie rozumiem tylko, jak człowiek tak zmieszany z błotem, karierowicz, morderca, szaleniec i krzywoprzysięzca zdołał dokonać tego wszystkiego. Nawet potężna i bogata Wielka Brytania ze swymi doskonałymi synami nie była wstanie nic zrobić przez 20 lat. Na to już książka nie dała odpowiedzi.

Osobiście ostrzegam przed tą książką.

Czy można napisać książkę o postaci, której się nienawidzi? Czy warto?

Autor „Napoleona” postanowił się z tym zadaniem zmierzyć. Oczywiście jego założenie było inne. Jak informuje nas opis wydawcy, autor postanowił „zdekonstruować” mit Napoleona, ukazać czytelnikowi moralne bankructwo jego idei. Oddzielić fakty od mitów narosłych wokół tej postaci i bezwzględnie je...