Marek Edelman – świadek tamtych czasów i uczestnik tragicznych wydarzeń, które miały ogromny wpływ na losy nie tylko Europy, ale i całego świata, to postać szalenie charyzmatyczna. Kto ma dawać świadectwo jak nie on – on, który doświadczył, przetrwał i przeżył, także właśnie po to, by zdać tę relację – ku przestrodze, by wyciągnięto wnioski i nie powielano błędów przeszłości. To poniekąd jego moralny obowiązek, z którego wywiązuje się bez zastrzeżeń.

Na rynku literackim jest cała masa publikacji traktujących o II Wojnie Światowej i Holocauście, jednak książki Marka Edelmana można brać niemal w ciemno. Jego słowa chłonie się wręcz z niezwykłym zaciekawieniem i atencją. Tak samo pochłonęłam – bo nie da się chyba tego inaczej określić – w jeden dzień książkę pt. „I była miłość w getcie”. Edelman opowiada w niej – dosłownie, gdyż jego słowa spisała Paula Sawicka – o codzienności w getcie, skupiając się tym razem na tym, że ludzie starali się stworzyć sobie w tych ekstremalnych warunkach chociaż odrobinę normalności, tak by nie zatracić swojego człowieczeństwa.

Kochali więc, tak jak i inni „normalni” ludzie, mieli do tego prawo, ale nie była to miłość łatwa. Wymagała niewyobrażalnej odwagi i samozaparcia, gdyż często była właśnie tą przysłowiową miłością „na śmierć i życie” – a jak wiadomo, śmierć w getcie czyhała na każdym kroku, pojawiała się nagle i była bezlitosna. Nie chcę tu podawać konkretnych przykładów o jakich opowiada Edelman w książce, nadmienię zaledwie, że są to historie wstrząsające, emocjonujące, przejmujące i niesamowite. Zostają na długo w pamięci po tym, jak zamknie się książkę po jej przeczytaniu. Jest to raczej krótka lektura, lecz niezwykle treściwa i godna uwagi, co decyduje o jej wartości. Polecam wszystkim, bo takie książki „należy” poznać i o nich pamiętać!

Marek Edelman – świadek tamtych czasów i uczestnik tragicznych wydarzeń, które miały ogromny wpływ na losy nie tylko Europy, ale i całego świata, to postać szalenie charyzmatyczna. Kto ma dawać świadectwo jak nie on – on, który doświadczył, przetrwał i przeżył, także właśnie po to, by zdać tę relację – ku przestrodze, by wyciągnięto wnioski i nie powielano błędów...