Encyklika „Centesimus annus” jest zaplanowaną kontynuacją jednego z najważniejszych dokumentów kościelnych dotyczących kwestii społeczno-gospodarczych, a mianowicie „Rerum Novarum” Leona XIII. Papież Jan Paweł II, który osobiście doświadczył egzystencji w systemie socjalistycznym, powinien moim zdaniem w znacznie lepszy sposób rozumieć błędne mechanizmy ekonomiczne ustroju kolektywistycznego, aniżeli jego poprzednik, który żył w czasach, kiedy socjalizm dopiero raczkował. Jednakowoż czytając tę pracę, ma się często wrażenie, że to właśnie Leon XIII w bardziej merytoryczny sposób opisał istotę problemu, ustanawiając jako aksjomat w relacjach międzyludzkich zasadę wolności i dobrowolności. Co jeszcze można dodać? Zdecydowanie w poniektórych momentach miałem odczucie pewnego zagubienia, kiedy pierw następuje krytyka rozrośniętego państwa, by następnie właśnie na barki tego państwa zrzucać rozwiązanie jakiegoś problemu gospodarczego. Niemniej jednak z racji tego, że Kościół katolicki jest instytucją, co oczywiste, konserwatywną, a „jego tryby mielą powoli”, czytelnik nie powinien spodziewać się rewolucji w nauczaniu. Każdy ustrój gospodarczy czeka nieuchronne unicestwienie, jeśli jego fundamentem będzie wzajemna nienawiść między uczestnikami tegoż życia gospodarczego. Nie sposób również docenić przystępnego, acz bogatego języka. Już na koniec muszę przyznać, iż na łamach tej encykliki Jan Paweł II, jako najważniejszy człowiek Kościoła katolickiego, wiernie bronił stanowiska swojego wielkiego poprzednika, jednak wyczuć można było dozę braku zdecydowania. Niemniej jednak dzieło należy ocenić – według mojego mniemania – pozytywnie.

Encyklika „Centesimus annus” jest zaplanowaną kontynuacją jednego z najważniejszych dokumentów kościelnych dotyczących kwestii społeczno-gospodarczych, a mianowicie „Rerum Novarum” Leona XIII. Papież Jan Paweł II, który osobiście doświadczył egzystencji w systemie socjalistycznym, powinien moim zdaniem w znacznie lepszy sposób rozumieć błędne mechanizmy ekonomiczne ustroju...