Przed sięgnięciem po ,,Pamiętnik Christophera" chciałam skończyć oryginalną sagę o Cathy i Chrisie, ale że pewnie sobie jeszcze na to poczekam, a mam dostać na własność ,,Tajemniczego brata", więc po przeczytaniu pierwszych trzech części o Dollangangerach postanowiłam sięgnąć po ,,Tajemnicę Foxworth Hall".

Kristin to nastolatka samotnie wychowywana przez ojca. Dziewczyna mieszka w okolicach dwukrotnie spalonego Foxworth Hall. Z rodziną Foxworthów łączy ją dalekie pokrewieństwo, ale ojciec Kristin nie chce z nią o tym rozmawiać, podobnie jak o czwórce dzieci, które w latach pięćdziesiątych miały być zamknięte ne strychu tej posiadłości. Za to wraz ze swoją ekipą budowlaną budują tam nową posiadłość, w której ma zamieszkać inna rodzina. Pewnego dnia Kristin wybiera się z ojcem na plac budowy i znajduje tam pamiętnik Christophera Dollangangera, znanego z ,,Kwiatów na poddaszu", najstarszego z zamkniętych dzieci. Lektura dziennika całkowicie zmienia życie dziewczyny.

Książka ta nie została napisana przez zmarłą w 1986 Virginię Cleo Andrews. Jest to dzieło tzw. ,,ghostwritera". Dlatego styl jest inny, na pewno nie jest to tak tajemnicza i magiczna powieść, jak dzieła samej Andrews. Mimo to uważam, że autor(lub autorka, ale chyba autor) dobrze wywiązał/a się z zadania. ,,Tajemnica Foxworth Hall" wciąga i intryguje, choć ktoś znający serię Dollangangerów raczej nie dowie się stąd nic nowego. Historia opisywana przez Cathy wciągnęła mnie od pierwszych chwil, natomiast punkt widzenia Chrisa niewiele wniósł, poza tym, że utwierdziłam się w przeświadczeniu, że chłopak podkochiwał się w swojej matce(w ,,Kwiatach..." nie było tego widać tak jednoznacznie).

Największym minusem była dla mnie zmiana charakteru Cathy. W ,,Kwiatach" ona była naprawdę odważną osobą, która troszczyła się o rodzeństwo, zastępowała im matkę, dbała o bliźnięta. Owszem, to Chris był ,,mózgiem" rodzeństwa, ale głównie dlatego, że był starszy. Natomiast z jego pamiętnika, że Cathy przez cały pobyt na poddaszu zajmowała się tylko płaczem i wymyślaniem na matkę, a to przecież nieprawda. Dlatego przed sięgnięciem po tę książkę musicie przeczytać ,,Kwiaty na poddaszu", bo inaczej nie poznacie wielu szczegółów i nie zrozumiecie tj historii.

Sama historia opowiadana przez Chrisa niczym nie różni się od tej opowiadanej przez Cathy w pierwszej części ,,Rodziny Dollangangerów", poza tym że jest mniej urzekająca, a życie Kristin same też by się nie obroniło. Jednak połączenie ich tworzy bardzo dobrą opowieść. Przy czytaniu książek Andrews często powtarzam sobie, że całe szczęście, że to tylko fikcja, że te historie są nieprawdopodobne i cieszę się, że mam normalne życie. A tutaj Kristin czyta historię Chrisa z przeświadczeniem, że to prawdziwa historia, która działa się w jej mieście, a sama jest spokrewniona z jej bohaterami. I to jest wstrząsające, bo niezależnie jak opowiedziane, wszystko, co przeżyły dzieci Dollangangerów było przerażające. Nie dziwię się zatem Kristin, że podczas lektury traciła kontakt z rzeczywistością. Myślę, że zrozumie to każdy wielbiciel Andrews.

Życie Kristin będzie bliskie każdej nastolatce - wchodzącej z bólem w dorosłość, odcinającej symboliczną pępowiną, odczuwającą zainteresowanie płcią przeciwną i erotyką. Jednocześnie dziewczyna kontrastuje swój los z przeżyciami Cathy, która żyła w latach pięćdziesiątych, a do tego była odcięta od świata, nie miał ją kto uświadomić, a ona była głodna wiedzy na temat fizyczności, na temat wszystkiego, co jej babcia uważała za niemoralne(najlepsze określenie Olivii i Malcolma przez Kristin - ,,opętani seksem" czy jakoś tak, w sumie musieli być zboczeni, żeby wymyślać takie zasady, przynajmniej on). Świat Kristin jest bliski, a zarazem egzotyczny dla nastolatków, przynajmniej dla mnie, bo ja nie żyję w świecie zamożnych rodów i luksusowych rezydencji, gdzie odbywają się całonocne imprezy.

Historia bardzo wciąga, a bohaterowie dają się lubić, moim ulubionym stał się opiekuńczy i kochający ojciec Kristin, z którym łączyły córkę bardzo silne więzi. Mi jednak przeszkadzała forma książki - trzy bardzo długie rozdziały(zwłaszcza trzeci) praktycznie bez przerywników plus epilog. Nie lubię takich rzeczy, bo zawsze staram się doczytać rozdział do końca. Mam nadzieję, że w następnych tomach to się zmieni, ale coś mi mówi, że jednak nie.

Spróbuję jakoś podsumować tę chaotyczną recenzję. Książka ,,Pamiętnik Christophera. Tajemnica Foxworth Hall" zdecydowanie nie dorównuje reszcie twórczości V.C. Andrews i nie trzeba jej czytać, by zrozumieć cykl o Dollangangerach(przynajmniej ja tak uważam, a nie czytałam jeszcze ,,Kto wiatr sieje" i ,,Ogrodu cieni", więc czytając o dorosłym Barcie i drugim pożarze domu nie wiedziałam o co chodzi, ale z tej książki się tego nie dowiedziałam). Ale nadal to dobra, ciekawie napisana i interesująca powieść. Będzie dobrą lekturą dla tych, którzy przeczytali i polubili ,,Kwiaty na poddaszu". Nie polecam jej jako osobnej książki, bo wtedy traci sens.

,,Ludzie często nie zdają sobie sprawy ze swojego szczęścia i doceniają je dopiero wówczas, gdy je stracą(…)"

Przed sięgnięciem po ,,Pamiętnik Christophera" chciałam skończyć oryginalną sagę o Cathy i Chrisie, ale że pewnie sobie jeszcze na to poczekam, a mam dostać na własność ,,Tajemniczego brata", więc po przeczytaniu pierwszych trzech części o Dollangangerach postanowiłam sięgnąć po ,,Tajemnicę Foxworth Hall".

Kristin to nastolatka samotnie wychowywana przez ojca. Dziewczyna...