"Oko sokoła" to trzeci tom serii "Bogowie i wojownicy" Michelle Paver, pisarki znanej z "Kronik pradawnego mroku", której nie czytałam. Więc nie mam odniesienia, co pewnie jest plusem.
Pierwsza część tej konkretnej serii(mającej zmieścić się z pięciu książkach) wpadła w moje ręce kawał czasu temu i nie pamiętam co się tam dokładnie działo.
Kiedy jakiś miesiąc temu wpadł mi do ręki drugi tom, byłam lekko oszołomiona, bo nie mogłam połapać się w wydarzeniach, zresztą kontynuacji jakoś tak się nie spodziewałam. "Osobni" wypadli dość blado, co wnioskuję z faktu, że ledwo ich pamiętałam, a mam dobrą pamięć do powieści(do innych rzeczy niestety już nie). Jednak "Wypalony znak" zrobił bardzo dobre wrażenie i z radością(i zdziwieniem) znalazłam na bibliotecznej półce dwa kolejne tomy(więc się zastanawiam czy i kiedy będzie piąty).

I przeczytałam "Oko sokoła". Autorka uwzięła się na utrwalanie myśli zwierząt w swojej książce. Czemu z tym elementem wyjeżdżam na sam początek? To się mocno rzuca w oczy. Nie lubię tych zabiegów w większości książek, a i w "Osobnych" mnie to denerwowało, ale zmieniam powoli zdanie. Paver coraz lepiej się udaje ta narracja. Małe Zguba była rozkoszna w "Wypalonym znaku" i jest tak dalej. Do bohaterów dołącza również sokolica Echo, która trafia pod opiekę Pirry. Ten aspekt dodaje historii ciepła i delikatności, to dobrze, bo poza tym fabuła jest dość brutalna.

Pierwszy tom utkwił mi w pamięci jako powieść dla dzieci, tak w latach koło podstawówki. I po drugim tomie ta teza mi się zachwiała, a po trzecim legła w gruzach. Nie dałabym dziecku tej książki do ręki. Mimo uroczych zwierzaków i ich sympatycznych ludzkich opiekunów, malowniczych opisów i dziecięcej tematyki. Jest zbyt brutalna. Niektóre fragmenty wprost ociekają krwią, wprawdzie nie to szczegółowo opisane, ale flaki rozrzucone po placu przez ogromnego byka, to jakby wątek nie dla dzieci.
Sama historia Hylasa i Pirry również nie jest zbyt prosta. Ich losy nie opierają się na Disnejowskim "tatuś umarł bo spadł" albo "mamusia była chora"(czego się zbyt długo nie roztrząsało, bo bajka dążyła do happy endu), tu jest to o wiele bardziej skomplikowane.

Hylas dociera na Keftiu, które jednak nie przypomina kraju opisywanego mu przez Pirrę. Wybrzeże zostało zniszczone przez morze, po wyspie błąkają się niespokojne duchy i żniwo zbiera zaraza. Chłopak nie wie gdzie szukać przyjaciółek ani jak uchronić się przed otaczającą go śmiercią.
Pirra nie może wytrzymać w zamknięciu i przeklina Hylasa za doprowadzenie do tego. Po raz kolejny kombinuje jak uciec, ale trapi ją również sytuacja jej ludu.
Oboje bohaterów dorasta w bardzo trudnych warunkach, na kartach powieści widzimy ich trudne dojrzewanie, również jeśli idzie o wzajemne relacje. Ich yhm... nazwijmy to związkiem, polega na ciągłych niedomówieniach, nieporozumieniach i kłótniach, mimo że dzieciaki są do siebie bardzo przywiązane. Nie potrafią znieść rozłąki, ale jakoś się nie mogą ze sobą dotrzeć. Jest to bardzo rzeczywiste i przez to podoba mi się jeszcze bardziej.
Godną wzmianki postacią jest również Telamon. Chłopak robi wrażenie, niestety tylko swoją butą i głupotą. Autorka ciekawie prowadzi tę postać. Od oddanego przyjaciela do zaciętego wroga, który zrobi wszystko dla swojego krwawego rodu Kruków.
Historia wciąż prze naprzód i nie przystaje.

Seria z tomu na tom coraz lepiej się rozwija i nie mogą się doczekać zakończenia. To dla mnie bardzo duże zaskoczenie. Naprawdę nie spodziewałam się tak dobrego pociągnięcia tej historii.

Polecam

"Oko sokoła" to trzeci tom serii "Bogowie i wojownicy" Michelle Paver, pisarki znanej z "Kronik pradawnego mroku", której nie czytałam. Więc nie mam odniesienia, co pewnie jest plusem.
Pierwsza część tej konkretnej serii(mającej zmieścić się z pięciu książkach) wpadła w moje ręce kawał czasu temu i nie pamiętam co się tam dokładnie działo.
Kiedy jakiś miesiąc temu wpadł mi...