Poniższy tekst to recenzja drugiego tomu serii „Rubieże Imperium” i znajdują się w nim spojlery „Krańca Nadziei”.

Odkąd podczas tajnej misji kapitan Aidan Samuels natrafił na niezidentyfikowany obiekt w głębi kosmosu, jego życie jeszcze bardziej się skomplikowało. Choć w czasie ostatniej misji spotkał się oko w oko z nieznanym i śmiercią, nie będzie mu dane odpocząć. Jego niszczyciel Sirene zostaje włączony w skład sił imperialnych, które muszą się udać na ściśle tajną wyprawę w celu zbadania tego nieznanego fenomenu. Tyle że nic nie idzie tak jak powinno, każdy ma swój ukryty cel, śmiertelny wróg okazuje się najpewniejszym sojusznikiem, a we wszystko miesza się wielki inkwizytor, który nie wiedzieć czemu osobiście udaje się z flotą.

„Żar Tajemnicy” to druga część serii space opera „Rubieże Imperium”. Po pierwszym tomie, wypełnionym statkami kosmicznymi, wyprawami i starciami w kosmosie, dostajemy tom drugi, w którym wszystkiego mamy jeszcze więcej.

Ponownie na pierwszym planie mamy kapitana Samuelsa i jego niekonwencjonalną, niezdyscyplinowaną załogę. Zresztą sam kapitan ma osobliwe podejście do rozkazów, które owszem, wykonuje, choć nie zawsze tak, jak liczyliby sobie jego zwierzchnicy. A do tego w drugim tomie do Samuelsa dołącza gromada okrętów, którymi najwyraźniej dowodzą najwięksi indywidualiści, jakich dało się wyszukać w imperialnej flocie.

W efekcie często można zapomnieć, że mówimy o kosmosie, bo Sirene i spółka przypominają raczej jakąś flotyllę korsarską z Karaibów. To wrażenie tym łatwiej odnieść, że Imperium w powieści Dębskiego to twór o latynoskich korzeniach i oficjalna terminologia przesiąknięta jest językiem hiszpańskim.

Nowym elementem w serii jest polityka. Samuels zupełnie nieświadomie wplątuje się w intrygę, której celem jest osłabienie pozycji wielkiego inkwizytora na cesarskim dworze. Statki kosmiczne, pościgi, walki, abordaże - i owszem. Ale również szpiedzy, szepty w ciemnościach i zakulisowe machinacje.

„Żar Tajemnicy” przynosi więcej informacji o quasi feudalnym Imperium gwiezdnym. Autor nie odsłania przed nami wszystkiego, ale bardzo ciekawie zapowiada się zaznaczone napięcie pomiędzy arystokratycznym dowództwem, a wywodzącymi się „z ludu” dowódcami średniego szczebla. Kapitan Samuels, o statusie niewolnika, dostaje pod rozkazy rozpieszczonego synalka jednego z arystokratów. To się nie może skończyć dobrze, prawda?

Barwne postacie, piraci, kosmiczne bezdroża, to wszystko składa się na solidną space operę. Polecam fanom gatunku.

Krzysztof Krzemień