Chodzenie do szkoły to nie jest bułka z masłem. Trzeba się uczyć, odrabiać lekcje, poddawać ocenie innych oraz radzić sobie w interakcjach z niezidentyfikowanymi przez specjalistów jednostkami aspołecznymi. Z drugiej strony środowisko szkolne sprzyja rozwojowi, pomaga ćwiczyć kreatywność (podczas nauki oraz w celu jej unikania), a także oferuje możliwość poznania szerokiego wachlarza różnorodnych okazów ludzkich – w podobnym wieku oraz tych zdecydowanie starszych stażem pobytu w tej placówce. Co dziwne – niektóre indywidua po kilku latach w niej spędzonych przymusowo wracają dobrowolnie, by spędzić w niej dalsze kilkadziesiąt lat swego życia. A co ciekawsze – wielu jej użytkownikom towarzyszy jednocześnie ambiwalencja, to znaczy sympatio-antypatia. Co z tego może wyniknąć?

Prosty pomysł na książkę zawierającą sceny wyjaśniania przyczyn nie wywiązania się z obowiązków szkolnych stał się dla jej autorów doskonałą okazją do zaprezentowania dziecięcej pomysłowości i nieskrępowanej wyobraźni, ale także subtelnego poczucia humoru obu twórców. Warto docenić nie tylko tekst, ale i idealnie współgrające z nim ilustracje, które w istocie rzeczy opowiadają dodatkową historię, dzięki czemu całość jest świeża, zabawna i pozwala na tropienie porozumiewawczych mrugnięć okiem do czytelnika obytego w popkulturze. Wydawać by się mogło, że większą może nawet przyjemność ze spędzenia czasu z książką będzie miał czytelnik starszy, wyłapujący więcej aluzji, podczas gdy dla młodszego tom stać się może, niestety ach!, doskonałą inspiracją czy wręcz instruktażem migania się. Bez względu jednak na metrykę osoby trzymającej w dłoniach wolumin wieloznaczny tekst oraz ilustrujące go (oraz uzupełniające, a czasem kpiąco przekorne) prace, zapraszają do wnikliwego studiowania (szczegóły ilustracji!) oraz kilkukrotnej lektury i oglądania, dzięki czemu możemy dokonywać wciąż nowych odkryć.

Druga wspólna książka duetu Davide Cali (tekst) i Benjamin Chaud (ilustracje) może być czytana z przyjemnością nawet bez znajomości poprzedniego dzieła, choć stanowi komplet z wydanym wcześniej „Nie odrobiłem lekcji, bo…” i jest jego doskonałym uzupełnieniem. Choć bowiem zaskoczenie czytelnika kreatywnością usprawiedliwień ucznia (tego samego w obu tomach) wobec nauczycielki (także tej samej) nie jest już tak duże, jak przy pierwszym z nimi spotkaniu, to tym razem autorzy wprowadzili kilka nowych pomysłów. Na kartach tego wydawnictwa odnajdziemy nie tylko liczne nawiązania do klasycznych bajek i baśni (m.in. Perraulta czy braci Grimm), popularnych filmów sensacyjnych i katastroficznych czy mitów kultury zachodniej, ale także autocytaty. Na dwóch ilustracjach znajdziemy wspomnianą wyżej poprzednią książkę obu twórców (porzuconą w trakcie lektury przez głównego bohatera oraz czytaną przez pewne dziwaczne stworzenie), w innym miejscu odnajdziemy charakterystyczny dmuchawiec i żabę (aluzja do serii książek Benjamina Chauda o Pomelo). Z łatwością odszukamy też postaci znane już z poprzedniej pracy autorów – poza nauczycielką i głównym bohaterem jest to także towarzyszący mu pies czy sąsiedzi. Od razu nasuwa się zatem pytanie: czy pojawi się kolejny tom tego nieformalnego cyklu o szkolnych wymówkach?

Odkładając książkę na bok (chwilowo) pomyślny z uznaniem o niespożytej pomysłowości bohatera (acz niekoniecznie równie pochlebnie o jego postawie i gospodarowaniu czasem), ale także nie przeoczmy jakże wyrozumiałej i pełnej cierpliwości postaci nauczycielki, która z uwagą słucha monologu swojego podopiecznego, zadaje dodatkowe pytania i nie komentując ich wysuwa na koniec rozsądną wątpliwość. Wisienką zaś na torcie tej smakowitej lektury niech będzie kilka kluczowych ilustracji - pierwsza (na stronie przedtytułowej) oraz ostatnie dwie, których dokładne przestudiowanie może znacząco zachwiać naszym zdecydowanym poglądem na całą sytuację…

Jowita Marzec