Magiczny świat Dzikiego Zachodu. Kowboje, Indianie, poszukiwacze złota i traperzy. Najbardziej znanym autorem książek o tej tematyce jest Karol May, a jego najbardziej znaną powieścią jest „Winnetou”. Jest to absolutna klasyka literatury przygodowej, a dla mnie przez długie lata najważniejsza i najukochańsza książka.

Jako młody chłopak bardzo długo broniłem się przed przeczytaniem tej powieści, pomimo zachęceń ze strony mojego taty. Jak tu czytać książkę, która ma kilkaset stron, a jej format jest większy od niejednego albumu? I wtedy tata zastosował pewien podstęp. Powiedział żebym przeczytał tylko pierwszą stronę, a jak mi się nie spodoba, to nie muszę jej dalej czytać. Zgodziłem się.
Czy wiesz, Szanowny Czytelniku, co to jest greenhorn, określenie wysoce złośliwe i uchybiające? Green to „zielony”, a horn – „róg, rożek”. Greenhorn to „zielony”, a więc niedojrzały, niedoświadczony człowiek, który musi ostrożnie wysuwać naprzód różki, jeśli się nie chce narazić na niebezpieczeństwo kpin, słowem – żółtodziób. Greenhorn to człowiek, który nie wstaje z krzesła, gdy chce na nim usiąść lady, i pozdrawia pana domu, zanim się ukłoni paniom. Przy nabijaniu strzelby, greenhorn wsuwa odwrotnie nabój do lufy albo wpycha najpierw pakuły, potem kulę, a dopiero na końcu proch. Greenhorn albo wcale nie mówi po angielsku, albo bardzo czysto i wyszukanie, a okropnością jest dlań angielski język jankesów lub żargon myśliwski, który żadną miarą nie chce mu wleźć do głowy, a tym bardziej przejść przez gardło. Greenhorn uważa szopa za oposa, a średnio ładną Mulatkę za kwarteronkę. Greenhorn pali papierosy, a brzydzi się Anglikiem żują- cym tytoń. Greenhorn, otrzymawszy policzek od Paddy’ego, leci ze skargą do sędziego pokoju, zamiast, jak prawdziwy jankes, ukarać napastnika na miejscu. Greenhorn bierze ślady dzikiego indyka za trop niedźwiedzi, a lekki sportowy jacht za parowiec z rzeki Missisipi. Greenhorn wstydzi się położyć swoje brudne buty na kolanach towarzysza podróży, a gdy pije rosół, to nie chlipie jak konający bawół. Greenhorn wlecze z sobą na prerię gąbkę do mycia wielkości dyni i dziesięć funtów mydła, zabiera w dodatku kompas, który już na trzeci dzień wskazuje wszystkie możliwe kierunki z wyjątkiem północy. Greenhorn zapisuje sobie osiemset indiańskich wyrazów, a spotkawszy się z pierwszym czerwonoskórym, przekonuje się, że zapiski te wysłał w ostatniej kopercie do domu, a list schował do kieszeni. Greenhorn kupuje proch, a kiedy ma wystrzelić, spostrzega, że sprzedano mu mielony węgiel. Greenhorn uczył się przez dziesięć lat astronomii, ale choćby równie długo patrzył w niebo, nie poznałby, która godzina. Greenhorn wtyka nóż za pas w ten sposób, że kaleczy się w udo, gdy się pochyli. Greenhorn roznieca na Dzikim Zachodzie tak duże ognisko, że płomień bucha na wysokość drzewa, a gdy go Indianie zauważą, dziwi się, że mogli go znaleźć. Greenhorn to właśnie greenhorn. Ja sam byłem greenhornem.

I stało się. Powieść mnie całkowicie wciągnęła. Pomimo dużego formatu książki, kolejne strony pochłaniałem jedną za drugą.
Karol May urodził się w 1842 roku. Powieściopisarz niemiecki, znany głównie z powieści przygodowych o Dzikim Zachodzie. Jest jednym z najpopularniejszych i pierwszy pod względem liczby sprzedanych egzemplarzy pisarzy w historii literatury niemieckiej. Zmarł w 1912 roku. Był ulubionym autorem Adolfa Hitlera.

Głównymi bohaterami książki są Winnetou młody szlachetny wódz indiańskiego plemienia Apaczów i jego biały przyjaciel Old Shatterhand – alter ego pisarza. Młodzi wojownicy pomimo początkowych nieporozumień zawierają braterstwo krwi, poprzez które zgodnie z indiańskimi wierzeniami ich dusze wchodzą w siebie nawzajem i tworzą jedną jedyną. Niezwykła przyjaźń sprawdza się podczas licznych przygód, jakie przeżywają stając oko w oko z niebezpiecznymi plemionami Indian czy stawiając czoła groźnym przestępcom przybywającym na Dzikim Zachodzie.

Książka „Winnetou” jest napisana bardzo prostym językiem, co niewątpliwie jest dużym ułatwieniem dla młodych czytelników. Wszystkie postacie przedstawione przez Karola Maya są czarno-białe. Główni bohaterowie powieści to postacie idealne niczym Jan Skrzetuski w „Ogniem i mieczem” Henryka Sienkiewicza. Są najsilniejsi, strzelają jak nikt inny i mają najlepsze konie na całym Dzikim Zachodzie. Kierują się honorem, zawsze pomagają słabszym i ogólnie nie mają żadnych wad. Podobnie postępują pozytywne postacie drugiego planu. Czy to Apacze, czy biali przyjaciele głównych bohaterów, wszyscy oni postępują wręcz po chrześcijańsku. Natomiast czarne charaktery to osoby bezwzględne, zachłanne na pieniądze i złoto, często alkoholicy i mordercy.
Dziś widzę wiele wad tej książki, ale gdy czytałem ją w wieku kilkunastu lat byłem nią zachwycony i marzyłem o tym, żeby przeżywać przygody razem z Old Shatterhandem i wodzem Apaczów. I nie ważne, że książka ma błędy merytoryczne (autor zanim napisał „Winnetou” nigdy nie był w Ameryce) i że Old Shatterhand przez dwie strony planuje w myślach swoje działania, a po spojrzeniu na Apacza wie, że tamten myśli dokładnie to samo. To wszystko nie ma znaczenia.
„Winnetou” to pierwsza książka w moim życiu przy czytaniu, której się popłakałem. Uważam, że każdy młody chłopak powinien ją przeczytać. Na pewno za kilka lat, zaproponuję jej lekturę mojemu synowi. A jak nie będzie chciał, to powiem żeby przeczytał tylko pierwszą stronę…

Opinia pochodzi z mojego bloga: www.oczytany.eu

Magiczny świat Dzikiego Zachodu. Kowboje, Indianie, poszukiwacze złota i traperzy. Najbardziej znanym autorem książek o tej tematyce jest Karol May, a jego najbardziej znaną powieścią jest „Winnetou”. Jest to absolutna klasyka literatury przygodowej, a dla mnie przez długie lata najważniejsza i najukochańsza książka.

Jako młody chłopak bardzo długo broniłem się przed...