Trudna, ale bardzo dobra powieść o wojnie domowej w Libanie. Skłania do refleksji nad tym, jak wojna zmienia zmienia ludzi, ale też i jak ciężko jest o pokój między ludźmi, nie ważne o jakich czasach mówimy - antycznych, dość niedawnych czy współczesnych. Z dość dużą dokładnością autor opisał terror, przemoc i cierpienie towarzyszące śmierci, wybuchom i nienawiści. Czytelnik jednocześnie orientuje się, że nie ma właściwiej strony konfliktu - podczas wojny każdy traci, nikt nie zyskuje, każdy walczy w imię czegoś, w co wierzy. Dla bohaterów książki teatr staje się wspólnym mianownikiem, który ma choć na chwilę zjednoczyć zwaśnionych - po jednym z każdego obozu bojowników. Jest więc Druz, Palestynka, Chrześcijanin i inni, którzy stają ramię w ramię, aby przygotować utopijne marzenie przyjaciela narratora - wystawić Antygonę Anouhila pośrodku chaosu wojny. Prawdziwą tragedią jest jednak sam obraz wojny i śmierci, ale też i niedoścignionego pokoju, którego w głębi serca wszyscy pragną.

Trudna, ale bardzo dobra powieść o wojnie domowej w Libanie. Skłania do refleksji nad tym, jak wojna zmienia zmienia ludzi, ale też i jak ciężko jest o pokój między ludźmi, nie ważne o jakich czasach mówimy - antycznych, dość niedawnych czy współczesnych. Z dość dużą dokładnością autor opisał terror, przemoc i cierpienie towarzyszące śmierci, wybuchom i nienawiści....