"Żelazne damy" to książka, która wstyd się przyznać "zmęczyłam". Od pewnego czasu chętnie sięgam po wydawane przez Znak "Historie prawdziwe", jednak po raz pierwszy czułam, że książka nie opowiada mi w przyjemny sposób życia królowych czy władczyń, tylko luźno fantazjuje o wymyślonych przez autora bohaterkach.
Niestety, ale często w odniesieniu do historii musimy pogodzić się z brakiem źródeł. Oczywiście możemy w takiej sytuacji zastosować pewne uogólnienia, czy odwołać się do źródeł opisujących np. podobne sytuacje w innych krajach. Niekiedy jednak trzeba się zwyczajnie poddać i pozostać szczerym z czytelnikiem. W przypadku tej konkretnej pozycji czuję się troszkę oszukana. Teoretycznie autor informuje nas, że w dużej mierze swobodnie żongluje faktami, jednak jednocześnie zapewnia nas, że jego historia nie jest oderwana od realiów. Z bólem serca, ale nie mogę się z tym całkowicie zgodzić. Uważam, że wyrwane z rocznika pojedyncze zdanie nie może być podstawą do snucia teorii na kilkadziesiąt stron. Podobnie sprawa ma się z "porównywaniem" chociażby cesarzowej Teofano do polskiej władczyni - Ody. Idąc za przykładem autora chciałabym troszeczkę podramatyzować i powiedzieć, że niekoniecznie życie Elżbiety II w Anglii, będzie doskonałym wzorem do opisania działalności prezydenta Polski, nawet jeśli "czas panowania" pozostaje podobny.
Chcąc pozostać obiektywną muszę przyznać, że cała seria "Historii Prawdziwych" wciąż pozostaje jedną z moich ulubionych, a i do prac samego autora chętnie zajrzę ponownie. Oddając książce sprawiedliwość warto zaznaczyć, że czyta się ją bardzo dobrze, posiada wciągającą fabułę, język autora jest jak zawsze moim zdaniem doskonały, a jego wkład w popularyzowanie historii pozostaje niezastąpiony. Mimo to trzeba przyznać, że tym razem książka jawi się bardziej jako nieustanne poszukiwanie sensacji, co czyni ją pozycją fascynującą, jednak w dużej mierze niehistoryczną. Najgorszy pozostaje fakt, że gdyby ograniczyć się do jednej postaci (Dobrawy lub Ody) i wydać ją w charakterze lekko nawiązującej do historii fikcji literackiej byłaby to pewnie jedna z moich ulubionych pozycji. W obecnej wersji pozostaje lekkie rozczarowanie.

"Żelazne damy" to książka, która wstyd się przyznać "zmęczyłam". Od pewnego czasu chętnie sięgam po wydawane przez Znak "Historie prawdziwe", jednak po raz pierwszy czułam, że książka nie opowiada mi w przyjemny sposób życia królowych czy władczyń, tylko luźno fantazjuje o wymyślonych przez autora bohaterkach.
Niestety, ale często w odniesieniu do historii musimy pogodzić...