Znalazłem kiedyś wersję tej książki w języku niemieckim w domu, ale bariera językowa nie pozwalała mi na jej przeczytanie. Na 25. urodziny dostałem ją w prezencie po angielsku i przeczytałem praktycznie jednym tchem. Coś pięknego! Z miejsca stałem się fanem Stefana Zweiga

Znalazłem kiedyś wersję tej książki w języku niemieckim w domu, ale bariera językowa nie pozwalała mi na jej przeczytanie. Na 25. urodziny dostałem ją w prezencie po angielsku i przeczytałem praktycznie jednym tchem. Coś pięknego! Z miejsca stałem się fanem Stefana Zweiga

Kolejne doskonałe opowiadanie Stefana Zweiga ze zbioru "Dwadzieścia cztery godziny z życia kobiety", i podobnie jak pozostałe, do końca trzyma wysoki poziom. Kto lubi Zweiga (a może i uwielbia) na pewno zna to jedno z najsłynniejszych opowiadań. Kto nie zna, powinien przeczytać. Gra w szachy jest tu tylko pretekstem do ukazania, jak skomplikowane i równocześnie tragiczne może być życie ludzkie. I jak można się przeciwstawić okrutnemu losowi, nawet w zdawałoby się, sytuacji bez wyjścia. Hołd złożony przez autora ludzkiej naturze. Równocześnie opowiadanie napisane jest przyjaznym językiem, także współczesnemu czytelnikowi. Styl pisania Zweiga przypomina mi doskonale napisane, współczesne thrillery. Każde zdanie, akapit przynosi coś nowego ale wcale nie zbliża nas do poznania zakończenia.

Kolejne doskonałe opowiadanie Stefana Zweiga ze zbioru "Dwadzieścia cztery godziny z życia kobiety", i podobnie jak pozostałe, do końca trzyma wysoki poziom. Kto lubi Zweiga (a może i uwielbia) na pewno zna to jedno z najsłynniejszych opowiadań. Kto nie zna, powinien przeczytać. Gra w szachy jest tu tylko pretekstem do ukazania, jak skomplikowane i równocześnie tragiczne...

W małej pokładowej palarni parowca pasażerskiego, w tężącej atmosferze dramatu rozgrywającego się na szachowej planszy, trwa pojedynek emocji. Niezwykle pasjonujące widowisko w którym, poza nagą mechaniką gry ukrywa się esencja estetycznego wymiaru, wrażenie doskonałości struktury szachowej, ruchów, kreatywnej taktyki, nadrzędnej strategii, piękna ruchów sygnaturowych i logiki przeciwników. Niezwykły pojedynek mistrzów: z jednej strony “Oślica Ba­la­ama”* młody geniusz o intelektualnej jednotorowości, żyjący na prze­strzeni sześćdzie­się­ciu czte­rech cza­rnych i bia­łych pól, uznany mistrz świata, o bardzo chłodnym i dumnym usposobieniu Mirko Czentovic. Z drugiej strony “zatruty szachami” monoman, rozgrywający partie szachowe z własnym ”ja”. Na poziomie podświadomości: białe figury- Jaźń, kontra czarne figury - Ja. Nikomu nie znany, skromny i nadzwyczaj ugrzeczniony Dr.B. Rzec można, że obaj gracze są entuzjastami, a trzecim jest nasz narrator, namiętnie interesujący się wszelkiego rodzaju ludźmi unoszonymi przez jedną ideę. To właśnie dzięki geniuszowi obserwacji naszego opowiadającego, poznajemy niezwykle złożoną osobowość ludzi pragnących triumfu wygranej, przeradzającej się w pojedynek siły ego. Przedstawiona historia zapisana jest w okresie nazizmu, gdzie Hitler uważany był za jednego z największych fanatyków współczesnego świata łącząc pojęcia związane z biologią, rasą, historią i tożsamością narodową w swoją wersję nieustępliwej filozofii kultury, filozofii prowadzonej w śmiertelnym świecie z pomocą tysięcy lojalnych nazistów. Obsesją miażdżącą pod ideologicznym młotem życie milionów. Chcąc nie chcąc, obserwując pojedynek nasuwają się porównania zachowań współzawodników do postępowania mającego na celu całkowite zniszczenie przeciwnika. Gorączkowy obraz zawziętości, pogardy, szaleństwa, brutalności, a przy tym nieodpartej radości gry, która jest sztuką, chwilowym związkiem współgrających, fantazją, swobodą zapewniającą nieograniczone kombinacje umysłu. Więzieniem i wolnością.
Książka jest arcydziełem, którym ją nazwałam bez żadnych wewnętrznych dyskusji i sprzeciwów. Na podstawie gry w szachy pokazane jest życie ludzkie, pełne napięć i wątpliwości. Czytana wydaje się być rozgrywką pomiędzy autorem, a czytelnikiem, miast figur i szachownicy jest powieść, a portret szaleństwa malujemy sami.
"Gra w sza­chy ma tę cu­do­wną wła­ści­wość, że osadza­jąc du­chową energię na ści­śle ogra­ni­czo­nym polu, na­wet przy najbardziej wy­tę­żo­nej pracy my­śli nie osła­bia mó­zgu, ale ra­czej za­ostrza jego ru­chli­wość i prężność"
Przypisy:
* Porównanie powołujące się na biblijny zapis, gdzie przed dwoma ty­sią­cami lat zda­rzył się po­do­bny cud i nieme stwo­rze­nie prze­mó­wiło na­gle ję­zy­kiem mą­dro­ści.

W małej pokładowej palarni parowca pasażerskiego, w tężącej atmosferze dramatu rozgrywającego się na szachowej planszy, trwa pojedynek emocji. Niezwykle pasjonujące widowisko w którym, poza nagą mechaniką gry ukrywa się esencja estetycznego wymiaru, wrażenie doskonałości struktury szachowej, ruchów, kreatywnej taktyki, nadrzędnej strategii, piękna ruchów sygnaturowych i...

Zweig w całej okazałości. Minimum znaków, maksimum treści.

Zweig w całej okazałości. Minimum znaków, maksimum treści.

Niewielka proza, pisana dość kunsztownym językiem niemieckim, a może to tylko kwestia jego austriackiej odmiany. Stylistycznie ma się wrażenie, jakby opowiadana była na początku 20 wieku, choć akcja najwyraźniej toczy się pod koniec lat 60ych. To jedna z szeregu powieści, w której tle (a tu nawet w jej centrum) pojawia się gra w szachy. Autor zastanawia się nad różnorodnością uzdolnień ludzkich, nieco protekcjonalnie rysując postać mistrza szachowego słowiańskiego pochodzenia, który w każdej innej dziedzinie jest nieociosanym gburem, nieledwie półgłówkiem. Czentovic gra, co prawda, mozolnie, ale konsekwentnie i wytrwale pokonuje wszystkich światowych geniuszy, najwyraźniej posiadając talent jedynie do królewskiej gry. Jego przeciwnikiem zostaje człowiek, który więziony w izolatce przez SS w czasie wojny jako powiernik finansów kościelnych, bronił się wtedy przed deprywacją rozgrywając w pamięci tysiące partii szachów sam ze sobą. Interesujący obraz powstawania uzależnień - od gry ale też od przesadnych ambicji - od których prosta droga prowadzi ku szaleństwu.

Wątek powieściowy ukazujący pewien rodzaj martyrologii austriacko-niemieckiej z czasu drugiej wojny światowej, po upadku Rzeszy był niewątpliwie pożądany - sugerowałby bowiem, że byli ludzie w Austrii, którym z Hitlerem nie było po drodze. Zweig jako Austriak pochodzenia żydowskiego został zmuszony do ucieczki z kraju, byłby jednak po wojnie właśnie takim "pożądanym obywatelem". Być może dlatego wznawiano to opowiadanie wielokrotnie, było ono również zaliczone do kanonu lektur szkolnych po wojnie zarównio a Austrii jak i w Niemczech. Ciekawostką jest, że powieść ta ma pewien aspekt futurystyczny, gdyż jej akcja rozgrywa się 25 lat po wojnie, zaś jej autor w 1942 roku, znajdując się na emigracji w Brazylii, popełnił samobójstwo.

Niewielka proza, pisana dość kunsztownym językiem niemieckim, a może to tylko kwestia jego austriackiej odmiany. Stylistycznie ma się wrażenie, jakby opowiadana była na początku 20 wieku, choć akcja najwyraźniej toczy się pod koniec lat 60ych. To jedna z szeregu powieści, w której tle (a tu nawet w jej centrum) pojawia się gra w szachy. Autor zastanawia się nad...