Niestety chyba nie przyłączę się do aplauzu tylko dlatego, że to przecież druga część Fight Clubu - jednego z najbardziej znaczących dla popkultury manifestu końca XX wieku, obrazu ukrytej pod spokojnymi i opanowanymi twarzami snujących się po wielkich metropoliach mas ludzkich furii. Dzieła o takiej mocy i zasięgu nie powinny być wskrzeszane, zwłaszcza że po Fight Clubie Palahniuk stworzył jeszcze całkiem niezłego Rozbitka, wydano mu napisane wcześniej Niewidzialne potwory, a od żenującego Udław się nie napisał nic nadającego się do innych celów, niż niezobowiązująca lektura w autobusie. Ze słuchawkami na uszach.
Potężny strzał w pysk nonkonformistyczną ideologią z pierwszego Fight Clubu zajmuje tutaj wymuszone ględzenie i jęczenie o nudzie i stagnacji, które przyrównałbym do udawanego przez prostytutkę orgazmu. Palahniuk jest zwyczajnie nieautentyczny, co więcej - nieszczery w tym, co stara się przekazać, bo i jak szczery może być na wpół celebryta po kilkunastu latach znów krytykujący życie pogrążonego w schematach dzikiego kapitalizmu korposzczura? Komiksowa (w tym negatywnym sensie) otoczka i absurdalne, zakrawające na autoparodię motywy, jak ten z progerią, czy dzieciakiem wyrabiającym materiały wybuchowe sprawiają, że zastanawiam się, czy on tak serio, bo dolarów za mało, czy po prostu robi sobie z nas wszystkich jaja. Muszę wspominać, że rozwój wydarzeń w tym i tak na oko trzech-czterech kolejnych tomach da się przewidzieć nawet bez czytania?

Niestety chyba nie przyłączę się do aplauzu tylko dlatego, że to przecież druga część Fight Clubu - jednego z najbardziej znaczących dla popkultury manifestu końca XX wieku, obrazu ukrytej pod spokojnymi i opanowanymi twarzami snujących się po wielkich metropoliach mas ludzkich furii. Dzieła o takiej mocy i zasięgu nie powinny być wskrzeszane, zwłaszcza że po Fight Clubie...