Już sama okładka przyśpiesza bicie serca, nasze tętno buzuje coraz mocniej, mocniej i jeszcze mocniej. Taki czarny dom w środku lasu, który wygląda na opuszczony od razu, z miejsca budzi w człowieku przerażenie. Do tego wszystkiego jeszcze ten czarny kruk, o złowrogim wyglądzie.
Okładka, okładką, ale myślę, że gdyby komuś zdarzyła się sytuacja, w której przykładowo kończy czytać tę książkę, jest noc lub wieczór, nieważne..., ważne że jest ciemno, a niedługo trzeba wyjść z domu, by gdzieś pójść, coś zrobić..., jeszcze gorzej by było, gdyby ktoś taki mieszkał w lesie lub tuż przy nim.
To taki luźny scenariusz z mojej strony, być może nierealny, ale gdyby się wydarzył wyobraźnia takiego człowieka pracowałaby na najwyższych obrotach..., jej czujność miałaby najwyższy stopień gotowość, by w razie czego brać nogi za pas i gonić, tam gdzie pieprz rośnie...ciary by były na bank...
Czytając "Czarny dom" ponownie, miałem po raz kolejny okazję, by przeżyć tę niezwykłą historię raz jeszcze. Emocji i radochy miałem co nie miara. Wiedziałem jaką świetną książkę trzymam w rękach. Stąd miałem na nią już troche inne spojrzenie. Dostrzegałem rzeczy, na które wcześniej nie zwracałem uwagi. Tym razem byłem świeżo po przeczytaniu "Talizmanu", pierwszej części z cyklu o Jacku Sawyerze, więc w pamięci miałem jeszcze wszystko, nic nie uciekło.
Teraz zupełnie inaczej odbieram teraz tę książkę. Czytając ją pierwszy raz nie widziałem rzeczy, które widzę teraz. Ileż ciekawych tematów zostało wplecionych fabułę.
_____Dla mnie najciekawszym tematem poruszonym przez obu Panów był problem starości. Nie wiem jak Straub, ale King w wielu swoich powieściach wraca do tego tematu, z tym że za każdym razem rzuca inne światło, porusza inną kwestię. Najbardziej ze starością kojarzy mi się jego powieść **"BEZSENNOŚĆ"**, którą byłem zachwycony, oczarowany. W niedalekiej przyszłości, będę chciał przywołać jeszcze raz tamte emocje, przypomnieć je sobie. Chodzi już za mną od dawna..., ale na razie tyle w tym temacie.
_____W "Czarnym domu" pokazali starość w Domu Pomocy Społecznej, inni mogą nazwać Dom Spokojnej Starości..., to jak wygląda życie takich ludzi w tych ośrodkach. Z czym wiąże się codzienność, jak są traktowani tacy ludzie przez ludzi tam pracujących. Straub i King wykładają kawę na ławę, pokazując prawdziwą rzeczywistość. Wiem, że są bardzo blisko prawdy i ta codzienność pokazana jest naprawdę autentycznie, bo sam pracuję w takim ośrodku. Zresztą nawet gdybym nie miał z tym nic wspólnego, to i tak ufał bym ich prawdzie. Podkreślam jeszcze raz, Strauba nie znam, ale King nie jeden raz pokazał mi jak doskonale czyta rzeczywistość, jak dużo rzeczy potrafi zauważyć, dostrzec.
_____ Inną rzeczą, która zwróciła moją uwagę było również to, w jaki sposób pokazali ludzką mentalność, gdy osoba dorosła robi krzywdę dziecku. Nie ważne w jak wielkiej skali zadane jest to cierpienie. Ważne są reakcje ludzi, których wrażliwość i serce podpowiada, co trzeba zrobić. Bez względu na konsekwencje. Bowiem, gdy ktoś krzywdzi tak małe stworzenie, należy mu się najsurowsza z kar. Takie reakcje w ludziach są dla mnie jak najbardziej zrozumiałe, bo dotyczy to tylko ludzi dobrych. Tylko tacy ludzie reagują, zależy im.
W tej książce Straub i King pokazali reakcję małej społeczności, w chwili gdy miastem wstrząsa seria brutalnych morderstw na dzieciach. Znajdywane są szczątki dzieci, brutalnie rozrzucone po różnych miejsach miasteczka. Ludzie popadają w obłęd, są żądni krwi i śmierci tego zdeprowowanego osobnika.
Jednak czasem w wyniku tak mrocznych i brutalnych wydarzeń policja i różne służby biorące udział w ujęciu sprawcy, nie są w stanie go znaleźć i wytropić. Taka sytuacja może wywołać straszne reakcje, gdyż jest morderca, który zabija dzieci i nie może dosięgnąć go kara. Nie ma sprawiedliwości. Oburzenie i chęć zemsty osiąga ogromny poziom. W takiej właśnie sytuacje, gdy śledztwo do niczego nie prowadzi, podejrzenia mogą spaść na całkiem niewinną osobę. Wtedy, gdy przykładowo stworzy pewne pozory, dzwiny sposób zachowania itp. Te i inne niuanse są w książce doskonale zobrazowane.
_____Kontynuacja przygód Jacka Sawyera podobała mi o wiele bardziej, aniżeli pierwsza część. Co nie znaczy, "Talizman" był zły. To była fajna powieść, ale mimo wszystko, jednak "Czarny dom" był ciekawiej napisany.
Podkreślałem wcześniej, że Strauba znam tylko z tego duetu z Kingiem, a o jego książkach nie mam zielonego pojęcia. Zarówno w pierwszej jak i drugiej części postacie, ktore rysowały się na kartach powieści były doskonale wymyślone. Każda zapadała w pamięć i przerażała tak, że gesia skórka oblewała całe ciało, albo była dobra i na każdym kroku jej się kibicowało.
Choć sam Jack to bohater niezwykle charakterystyczny, to mimo wszystko najbardziej zapamiętałem postacie o piekielnej duszy. W "Talizmanie" takim gościem był ksiądz fanatyk/sekciarz/pedofil w jednym, który prowadził rescjalizacyjny ośrodek dla młodych chłopców, którymi mógł manipulować na lewo i prawo. Miał dobre układy z miejscową policją i robił z nimi co chciał, pod przykrywką dobrych intencji, szlachetnego czynu społecznego. Natomiast w "Czarnym domu" takim bohaterem był jeden z podopiecznych domu starców Maxtona, Charles Burnside. On najbardziej wrył mi się w pamięć, zakleszczył piekielną wymowę swojej osobowości w moim umyśle. Poznając go na początku nic nie zapowiadało, że będzie należał, do tak mrocznych postaci. Niewiennie wyglądający staruszek, który dreptał małymi kroczki w tym domu starców. Miał piżamkę, która odsłaniała jego zadek, niekiedy wysmarowany gówienkiem. Nic odstraszającego, to przecież naturalna kolej rzeczy. Czy ktoś taki może kojrzażyć się z obleśnym staruchem, maniakiem seksualnym, który w ostatnich tchnieniach życia miał chrapkę na małe dzieci. Przerażająca była ta mania, która targała jego psychodeliczną osobowością. Czy on był tym Rybakiem, który wstrząsną tą spokojną mieściną, mordując te wszystkie dzieci. Nie powiem za żadne skarby świata. To pozostanie słodką tajemnicą. Sami się przekonajcie....!!!
______Z pozytywnych postaci oprócz Jack najbardziej sympatyczniejszą, najciekawszą i intrygującą postacią, byłe niewidomy przyjaciel Jacka, Henry. Prowadził on audycje radiowe dzielił się swoją pasją, bo muzyka była dla niego wszystkim. Dla niewidomego od urodzenia, dźwięki były prawdziwym skarbem. Miał perfekcyjny słuch, wychwytywał najdrobniejsze dźwięki, które dla przeciętnego człowieka, były całkowicie niesłyszalne.
Podobał mi się właśnie dlatego, że poświęcony był jednej rzeczy..., tym mi zaimponował. Dzięki Kingowi i Straubowi mogłem poznać tak wspaniałego człowieka. Jak potoczyły się jego losy w powieści musicie się sami przekonać.
____Zmierzając do końca tej mojej skromnej wypowiedzi chciałbym powiedzieć jeszcze o dwóch sprawach.
Jeśli chodzi o pierwszą muszę napisać, iż siłą tej powieści, która w mojej oceni stawia ją wyżej niż "Talizman" jest bez wąpienia jej bardziej rzeczywisty wymiar. To wszystko dlatego, że akcja powieści w dużej mierze osadzona jest w świecie realnym. Nie jak w "Talizmanie", gdzie praktycznie wszystkie wydarzenia dzieją się w tych fikcyjnych Terytoriach. W pewnym stopniu to właśnie pewnie dlatego, druga podobała mi się bardziej.
Jeśli chodzi o drugą kwestię to muszę powiedzieć, że "Czarny dom" doskonale wprowadza czytelnika w świat Mrocznej Wieży, synnej i kultowej sagi Kinga. Końcowa część powieści, w której pojawiła się ta Mroczna Wieża pokazuje tę sagę od najlepszej strony. Nie jest o niej dużo, ale wystarczająco, by rzucić nowe światło, by mnie jeszcze bardziej do niej zachęcić. Nie wiem dlaczego, ale czytając pierwszy raz nie zwróciłem wówczas uwagi..., a może zwróciłem, tylko tak szybko mi z pamięci uciekło..., nie wiem, zresztą to nie takie ważne.

Mam zupełnie inne spojrzenie na tę ksiażkę, aniżeli czytajac ją po raz pierwszy...
Jestem pewny, że w niedalekiej przyszłości zatęsknię jeszcze do Jacka Sawyera i jego Terytoriów. Wtedy poznam ten świat jeszcze lepiej, dokładniej.

Już sama okładka przyśpiesza bicie serca, nasze tętno buzuje coraz mocniej, mocniej i jeszcze mocniej. Taki czarny dom w środku lasu, który wygląda na opuszczony od razu, z miejsca budzi w człowieku przerażenie. Do tego wszystkiego jeszcze ten czarny kruk, o złowrogim wyglądzie.
Okładka, okładką, ale myślę, że gdyby komuś zdarzyła się sytuacja, w której przykładowo kończy...