Postanowiłam sięgnąć po tę książkę ze względu na pozytywne opinie, jakie zebrała, jednak niestety, "Z pokorą i uniżeniem" wywołało we mnie zupełnie inne odczucia, niż w recenzentach. Jest to chyba najgorsza książka, jaką w życiu przeczytałam i gdyby nie była tak krótka, na pewno bym jej nie skończyła. Narratorka jest skrajnie antypatyczną, zadufaną w sobie osobą.
Pani Nothomb opisuje liczne upokorzenia, jakich doznała w japońskiej firmie, często i wnikliwie skarżąc się na okropny system panujący w korporacjach i na brak szacunku do cudzoziemców. Zadałam więc sobie pytanie - czym zasłużyła sobie na takie traktowanie? Prześledźmy karierę pani Nothomb w firmie (uwaga, spoilery). Od samego początku popełnia ona notorycznie faux pas, zaczyna wykonywać zadania bez konsultacji z kimkolwiek, robi karygodne błędy, które potem muszą poprawiać inni pracownicy. Wykłóca się z przełożonymi, sama przyznaje, że podczas katalogowania faktur krąży myślami gdzieś daleko, zamiast zajmować się wyznaczonym zadaniem, a potem jest zdziwiona, że swoją niekompetencją wywołuje chaos. Rozumiem, że będąc w tak egzotycznym kraju chce zebrać swoje opinie i przemyślenia, obserwując otoczenie, ale dlaczego odbywa się to kosztem sumiennego wykonywania pracy? Zamiast przyznać się do swojego braku umiejętności liczenia, który uniemożliwia jej wywiązanie się z obowiązku, brnie dalej w coś na kształt idiotycznej wojny z Fubuki, próbując jej udowodnić... no właśnie, co? Że nie nadaje się do powierzonego jej zadania? Na koniec wykazuje się niezrozumieniem delikatnej aluzji, że się nie sprawdziła (co trudno zanegować), mówi "nie, ja się nie poddam, będę to dzielnie znosić!". Pani Nothomb, która kreuje się na męczennicę i (co prawda żartobliwie) porównuje się z Chrystusem, wykazała się całkowitym brakiem samokrytyki i autorefleksji.
To nie tak, że bezkrytycznie kocham Japonię i nie dostrzegam jej ciemnych stron. Niepokoi mnie, ba, czasem przeraża, to co czytam o sposobie działania korporacji, o systemie edukacji i innych sferach życia japońskiego społeczeństwa. Fragment, w którym zarówno Amelie, jak i pan Saito zostają skrytykowani w sprawie raportu, wzbudził moje współczucie w stosunku do autorki i poczucie niesprawiedliwości, bo przecież skoro się na tym zna, to czemu miałaby się nie móc wykazać? Ale to był tylko jeden moment.

Postanowiłam sięgnąć po tę książkę ze względu na pozytywne opinie, jakie zebrała, jednak niestety, "Z pokorą i uniżeniem" wywołało we mnie zupełnie inne odczucia, niż w recenzentach. Jest to chyba najgorsza książka, jaką w życiu przeczytałam i gdyby nie była tak krótka, na pewno bym jej nie skończyła. Narratorka jest skrajnie antypatyczną, zadufaną w sobie osobą.
Pani...