„Sień” pozostawiła mnie z bardzo mieszanymi uczuciami, niby złożona z dobrze znanych i w mig rozpoznawalnych elementów, odsyła w takie czasy i światy, które przeczą wizerunkowi wsi utrwalonemu w naszych głowach, żadna to „Pieśń świętojańska o Sobótce”, to nie poczciwi „Sami swoi” ani podszyte happy endem „Ranczo”. W takim razie co? Odludny PGR na północy kraju, niedaleko litewskiej granicy, czasy powojenne, może lata pięćdziesiąte, może sześćdziesiąte, zbieranina wykolejonych ludzi z polskiej wsi, folklorystyczna pstrokacizna, zbiór typów i kilka charakterów. Ich utrwalone od dawna stosunki burzy obecność studenta, który zgłasza się do pracy. Obcy mimowolnie niszczy zastany porządek i obnaża jego prowizoryczność, zwłaszcza pod względem relacji międzyludzkich, przy czym sam pada ofiarą konsekwencji tych dekonstrukcji. Jeżeli cokolwiek łączy tych ludzi, to tylko samotność. A najbardziej samotny jest ów pokrewny bohaterowi „Siekierezady” student, tyle że zamiast ciąć drewno, tnie buraki, ewentualnie organizuje potańcówki w pegeerowskiej świetlicy. Zastanawiające, na ile tamta rzeczywistość jest dla dzisiejszego czytelnika zrozumiała, czytelna (nomen omen),bo choć sfera języka w powieści jest na najwyższym poziomie – zarówno świetnie pociągnięta dialektyzacja, jak i spersonalizowany styl wypowiedzi bohaterów świadczą o ogromnym doświadczeniu i słuchu językowym autora, tak sama fabuła (dość statyczna) i sam tragizm mogą się dziś okazać dość odległe i najzwyczajniej w świecie nieciekawe. Obawiam się, że książka ta należy do tych „starzejących się”. A szkoda.

„Sień” pozostawiła mnie z bardzo mieszanymi uczuciami, niby złożona z dobrze znanych i w mig rozpoznawalnych elementów, odsyła w takie czasy i światy, które przeczą wizerunkowi wsi utrwalonemu w naszych głowach, żadna to „Pieśń świętojańska o Sobótce”, to nie poczciwi „Sami swoi” ani podszyte happy endem „Ranczo”. W takim razie co? Odludny PGR na północy kraju, niedaleko...