...Oceniając Głód w trakcie lektury, złapałem się na tym, że wszystkie moje notatki dotyczyły konstrukcji bohatera powieści. Nic dziwnego, skoro narracja to jeden wielki monolog wewnętrzny poprzetykany gdzieniegdzie dialogami i niemal protokolarnym sprawozdaniem kolejnych czynności i zachowań, ale jednak – to daje do myślenia. Bo kimże jest ów bezimienny, którego niedolę będziemy śledzić w naszych ciepłych pokoikach, parę kroków od lodówek wypełnionych smakołykami? Dziennikarz, literat; zwał jak zwał. Błąka się po mieście, nie potrafi znaleźć stałej pracy, ale pisze dorywczo i zanosi to do wydawcy czy naczelnego lokalnej gazety, a że pisze dobrze, to jakąś zapłatę dostaje. Potem jednak znów posucha. Czasem głód trwa tak długo, że uniemożliwia już rzetelne pisanie, gdy myśli uciekają bądź zamieniają się w dziwaczne, psychotyczne bestie. Bohater szwenda się uliczkami miasta, zachodzi na okoliczne cmentarze, siada na parkowych ławkach, żeby ułożyć w głowie myśli i napisać artykuł, który zapewni mu przetrwanie. Ale to na nic – ciągle niemoc, pustka, brak mieszkania, a na dworze chłód i ciemność, więc nawet próbować nie można. Dlaczego bezimienny nie zatrudni się fizycznie? Próbował kiedyś, ale to nie dla niego, krzywdę sobie jakąś zrobił i go wyrzucili, a był bodaj strażakiem. I tak w kółko, w ciągłym smutku przerywanym chwilowymi podrygami radości, gdy parę monet wpadnie do sakiewki i będzie można zjeść kolację albo… rozdać biednym...

Pełna opinia pod tym adresem: http://www.tramwajnr4.pl/2015/10/z-zakurzonej-polki-glod.html

...Oceniając Głód w trakcie lektury, złapałem się na tym, że wszystkie moje notatki dotyczyły konstrukcji bohatera powieści. Nic dziwnego, skoro narracja to jeden wielki monolog wewnętrzny poprzetykany gdzieniegdzie dialogami i niemal protokolarnym sprawozdaniem kolejnych czynności i zachowań, ale jednak – to daje do myślenia. Bo kimże jest ów bezimienny, którego niedolę...