"Na końcu języka" to bardzo udany wywiad z wybitnym polskim orientalistą, emerytowanym profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego Andrzejem Pisowiczem. Dobrze przygotowani rozmówcy pytają go o różne sprawy związane z jego życiem, badaniami i podróżami do krajów Bliskiego Wschodu i Kaukazu. Profesor Pisowicz zajmował się głównie językami irańskimi oraz ormiańskim, wiele czasu spędził w Iranie i Armenii, toteż ma wiele ciekawych obserwacji dotyczących życia w tych krajach, ich kultury i różnic między nimi a Polską. Wspomnienia z czasów studiów erywańskich są chyba szczególnie symptomatyczne, a najbardziej zapadła mi w pamięć historia nocnego usunięcia pomnika Stalina, gdy to w całym mieście wyłączono światło dla dokonania tego charakteryzującego odwilż politycznego gestu.

Nade wszystko jednak ta książka jest o językach świata. Już to w ujęciu bardziej ogólnym, już to bardzo konkretnym. Pisowicz opowiada zatem o rodzeniu się i umieraniu, a nawet o wskrzeszaniu języków. Porusza temat pokrewieństwa między grupami językowymi, przedstawia choćby przyczyny wagi języka ormiańskiego dla badań iranistycznych, czy związki polszczyzny z językami orientalnymi. Opowiada również o różnych etymologiach, czasem bardzo zaskakujących i nieoczywistych. Książkę kończą rozważania na temat Kurdystanu i języka kurdyjskiego, którego gramatykę (http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4804029/gramatyka-kurdyjska-sorani-wariant-uzywany-w-erbilu) opublikował jakiś czas temu. Należy pochwalić nie tylko głównego bohatera książki, ale też jego rozmówców, którzy zadają sensowne pytania i rozsądnie prowadzą narrację.

Tomasz Babnis

"Na końcu języka" to bardzo udany wywiad z wybitnym polskim orientalistą, emerytowanym profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego Andrzejem Pisowiczem. Dobrze przygotowani rozmówcy pytają go o różne sprawy związane z jego życiem, badaniami i podróżami do krajów Bliskiego Wschodu i Kaukazu. Profesor Pisowicz zajmował się głównie językami irańskimi oraz ormiańskim, wiele czasu...