Czy znacie kogoś, kto na lekcje historii chodził chętnie? Najczęściej jeśli już ktoś był pasjonatem tej dziedziny, to skupiał się na indywidualnym jej poznawaniu, bo usypiające wykłady większości kadry zniechęcały nawet jego. Przynajmniej ja mam takie doświadczenia i wspomnienia.
A szkoda, bo historia naprawdę jest fascynująca. Często ze zniecierpliwieniem czekamy na kolejny odcinek takich "Tudorów" czy podobnego historycznego serialu. Takie zniecierpliwienie nie dotyczy natomiast uczniów przed kolejną lekcją historii, gdzie teoretycznie mogliby się o takim królu Henryku VIII dowiedzieć więcej niż z filmu. Tak się jednak nie dzieje - w przeważającej liczbie wypadków.
Zdaję sobie sprawę, że ma to związek chociażby z podstawami programowymi, które nauczyciele muszą realizować, ale czy naprawdę musi się to od razu wiązać z totalnym brakiem zaangażowania w wykonywaną pracę? Z brakiem starania o chociażby zasianie ziarna ciekawości wśród znudzonych uczniów?

A przecież wystarczyłoby mówić o postaciach, wydarzeniach i czasach językiem takiej np. Anny Moczulskiej. Jej spojrzenie na historię i sposób opowiadania odczarowuje złe wspomnienia z lat szkolnych. Królowie i królowe zyskują głos, uczucia i myśli. Do politycznych decyzji przedstawianych często zupełnie "sucho" dodany jest czynnik ludzki, który może być nam bardzo bliski, mimo dzielących nas setek lat, i szerszy kontekst obyczajowy. Możemy bowiem pamiętać najważniejsze dokonania konkretnych postaci, ich sukcesy i porażki, ale o tym co jest najciekawsze, czyli - co do nich doprowadziło i z czym się to później wiązało, niemal się nie mówi. Przez to postaci historyczne są zupełnie "papierowe", pozbawione życia. Ich losy nie interesują i nie intrygują. Mimo, że często są fascynujące i pełne potencjału na niejedną pasjonującą powieść czy film. Twórcy czasem z tego potencjału korzystają, ale nie oszukujmy się. Przyzwyczajeni do "nudnej historii" nie sięgamy tak chętnie po książki historyczne, jak np po thrillery czy kryminały.

Anna Moczulska dostrzegła tymczasem ów potencjał losów kilku historycznych postaci i powiązała je ze znanymi nam doskonale baśniami. Okazuje się, że więcej było w historii śpiących królewien i kopciuszków niż nam się wydaje. Niestety jednak, los księżniczki nie zawsze jest łaskawy i związany z życiem długo i szczęśliwie. A właściwie nie jest taki niemal nigdy. Uczy nas tego historia - nauczycielka życia, którą ja dzięki książkom takim jak "Bajki...." zaczynam w końcu doceniać i darzyć coraz cieplejszym uczuciem.
Książka Anny Moczulskiej może nie zapewni nam zwycięstwa w konkursie wiedzy historycznej, bo z jednego bieguna - mówienia o samych faktach, przebiega na drugi - skupiania się głównie na emocjach. Pewnie więc wprawnych historyków nie zaskoczy ani nie uwiedzie - jak mnie. Niemniej jednak dla wszystkich na historię "obrażonych" albo dopiero zaczynających swą przygodę naprawdę polecam :)

I na zakończenie - jeśli macie odmienne zdanie na temat nauczycieli i lekcji historii, jeśli wasze doświadczenie pokazuje sytuację zgoła odmienną - zazdroszczę:) Wierzę, że istnieją nauczyciele z powołania - mi się niestety nie udało na nich trafić.

Czy znacie kogoś, kto na lekcje historii chodził chętnie? Najczęściej jeśli już ktoś był pasjonatem tej dziedziny, to skupiał się na indywidualnym jej poznawaniu, bo usypiające wykłady większości kadry zniechęcały nawet jego. Przynajmniej ja mam takie doświadczenia i wspomnienia.
A szkoda, bo historia naprawdę jest fascynująca. Często ze zniecierpliwieniem czekamy na...