Smutno mi po przeczytaniu tej książki raz z racji treści, a dwa z racji tego, że czegoś jej strasznie brakowało. Konkretnie brakowało przynajmniej jeszcze 300 dodatkowych stron. Całość jest trochę jak szkic powieściowy i dziw aż bierze, że autor pracował nad nią osiem długich lat.
Historia kolonizacji dzikiego zachodu z perspektywy tych, którym się nie udało była niebywale ciekawa i wciągająca. Szkoda wielka, że styl jest tak prosty i okrojony, zabrakło mi opisów przyrody i opisów bohaterów bardziej rozwiniętych niż: miała twarz jak cynowe wiadro.
Myślę sobie teraz czy mąż tak łatwo oddałby mnie pod czyjąś opiekę, czy pozwoliłby na tak daleka podróż. Skoro jedna zima doprowadziła cztery kobiety do szaleństwa to kto mógł zagwarantować, że w ogóle bezpiecznie dojadą. To chyba prawdziwy dramat i kwintesencja tej powieści - życie nie na dobre i na złe póki śmierć nas nie rozłączy, a raczej na dobre i na jeszcze lepsze póki masz dwie ręce do roboty i możesz tyrać razem ze mną.

Smutno mi po przeczytaniu tej książki raz z racji treści, a dwa z racji tego, że czegoś jej strasznie brakowało. Konkretnie brakowało przynajmniej jeszcze 300 dodatkowych stron. Całość jest trochę jak szkic powieściowy i dziw aż bierze, że autor pracował nad nią osiem długich lat.
Historia kolonizacji dzikiego zachodu z perspektywy tych, którym się nie udało była niebywale...