Palahniuk, jak to Palahniuk, sarkazm, ironia i czarny humor w jednym. No i jakieś dygresje filozoficzne. Czyli stały zestaw Autora. I cóż mogę napisać jeszcze? Na pewno to, że książka czy też książki tego autora nie są dla wszystkich. Jego specyficzny humor nie każdemu będzie się podobał.. Więc, nie którzy powinni się dobrze zastanowić czy chcą czytać te książki. Bo to co przedstawia opis z tyłu książki, to jedno, a to co jest na stronach książki to drugie. Mnie osobiście nie przeszkadza, dlatego zaczytuję się czasami w tych absurdach. Z drugiej strony mam wrażenie, że Autor w taki, a nie inny sposób przedstawia nam swoją wnikliwą obserwacje świata. Pokazuję, że świat, ludzie śmieszni, małostkowi. Wierzą w to co im mówią inni, choć prawdą to nie jest. Ukazuje ogłupiałe społeczeństwo, które dąży do jakieś celu sterowane, kierowane przez kogoś, kogo ani nie widzą, ani dobrze nie znają. A prowadzi ich to destrukcji. Z drugiej strony wychodzi na to, że każdy człowiek ma z góry oznaczony cel, który ma wypełnić. Choć sam o tym nie wie..

Natomiast porównując Potępionych i Przeklętych, to pierwszą część czytało mi się lepiej niż drugą. Pierwsza szła równym tempem. Nie było wzlotów i upadków tej wędrówki. Ale już druga część niestety tak miała, przez co trochę się męczyłam czytając ją. Teraz zostaję czekać na zakończenie tej wędrówki, przygody. Bo patrząc na ostanie słowo, na ostatniej stronie drugiego tomu to... ostatniego słowa Autor chyba jeszcze nie napisał..

Palahniuk, jak to Palahniuk, sarkazm, ironia i czarny humor w jednym. No i jakieś dygresje filozoficzne. Czyli stały zestaw Autora. I cóż mogę napisać jeszcze? Na pewno to, że książka czy też książki tego autora nie są dla wszystkich. Jego specyficzny humor nie każdemu będzie się podobał.. Więc, nie którzy powinni się dobrze zastanowić czy chcą czytać te książki. Bo to co...