Profesor Bralczyk posiada wyjątkową umiejętność błyskotliwego komentowania bieżących faktów językowych. W swojej książce dzieli się cennymi uwagami dotyczącymi języka w sposób autoironiczny, doprawiając szczyptą dowcipu, nie szczędząc swojego temperamentu badawczego. Przygląda się tu i komentuje najsłynniejsze zdania polskie, jakie istnieją w powszechnej świadomości i użyciu Polaków.

21/500 “Baśka miała fajny biust” (Robert Gawliński - Wilki 2002)

“Obawiam się, że jest to zdanie niepoprawne politycznie. Z polityką nie ma nic wspólnego, ale „niepoprawność” czy też „poprawność polityczna” odnosi się chyba także i do sfery społecznej, obyczajowej czy jak tam chcecie. A chwalenie czyjegoś biustu zwraca uwagę na pierwszorzędne cechy płciowe i może dawać poczucie dyskryminacji. Myślę zresztą, że samo patrzenie na biust, zwłaszcza na fajny biust, też jest uwłaczające. Nie mówiąc już o takim patrzeniu, które zdaje się sugerować, że nie tylko popatrzeć by się chciało.
Dobieramy się do purytańskiej skromności z drugiej strony. Ale cóż, w męskich pogwarkach takie zdania są, jak sądzę, nadal dopuszczalne, ba, może i typowe. Nie wiem, dawno męskich pogwarek nie prowadziłem. W każdym razie lepiej by było, gdyby kobiety tego nie słyszały.
No, może Baśka. Ona rzeczywiście miała fajny biust. I to wcale nie znaczy, że go już nie ma. Owszem, może czasem znaczyć, i możemy to mówić z nutką żalu, że już nie, ale tu nie o to chodzi. Nawet jeśli jest nutka żalu, to dlatego, że ten biust już nie dla nas, nie dla mnie. Pewnie jest teraz fajny dla kogoś innego. A może zresztą i tej nutki żalu nie ma, bo to w końcu fajnie, że biust Baśki był taki fajny. Jest co wspominać. Fajnie jest wspominać. Zwłaszcza fajne biusty.
Słowo „fajnie” funkcjonuje na obrzeżach polszczyzny od niepamiętnych czasów, nie mogąc się z przedpokojów na pokoje dostać, nie do końca zaakceptowane, ale jakoś tolerowane. Wzięte niby z niemieckiego, ale najpewniej z jidysz, służy do bardzo bezpretensjonalnego wyrażania akceptacji. Już Jankiel w „Panu Tadeuszu” mówi, że wyuczył „fajn śpiewać” swoje „bachurki”, co ma zachęcić szlachtę z Dobrzyna do odstąpienia od zamysłu zajazdu na Soplicowo. Fajne może być wszystko, co nam się podoba, a „fajnie” to stan, który chcielibyśmy przeżywać. Prawdopodobnie ta nieoficjalność słowa sprawia, że do tej pory się nie wytarło. Poważne pochwały się dewaluują,
„dobre” nie wystarcza,
„pozytywne” jest zbyt oficjalne,
„słuszne” – ideologiczne,
„atrakcyjne” to pochwała niejako z przeniesienia.
Nacechowane „wspaniałe”, „znakomite” czy nawet „świetne” bywają odczytywane często jako sztuczne i pretensjonalne. Nie mówiąc już, jakie jest „cudowne” czy „genialne”. Różne mniej lub bardziej wymyślone „wypasione” „ekstra” się wytrą, tak jak wytarły się inne ekstrawagancko „ekscelentne” i „wporzo”.
A „fajnie” zostanie. I fajnie.”

Profesor Bralczyk posiada wyjątkową umiejętność błyskotliwego komentowania bieżących faktów językowych. W swojej książce dzieli się cennymi uwagami dotyczącymi języka w sposób autoironiczny, doprawiając szczyptą dowcipu, nie szczędząc swojego temperamentu badawczego. Przygląda się tu i komentuje najsłynniejsze zdania polskie, jakie istnieją w powszechnej świadomości i...