Czas... Może być kliszą, na której przewijają się koleje losu. Albo siłą sprawczą ich przewijania. Może być linearny lub cykliczny; albo porwany epizodycznie, gdy strumień świadomości otwarty, a wehikuł uruchomiony. Może być wyrazisty lub ulotny.

Wiktor konfrontuje swoje życie z upływem czasu. Dojrzałość z młodością. Dążenie do trwałego szczęścia z uleganiem chwilowym radościom. Zastanawia się nad tym, na ile człowiek jest odpowiedzialny za swoje życie; na ile jest po nim rzucany przez koleje losu. Czy zrobił coś nie tak, skoro czuje się rozczarowany? Czy powinien był postąpić inaczej, gdy młodzieńcza pasja, namiętność była w nim jeszcze żywa, a piękno - na wyciągnięcie ręki? Czy ciągle jeszcze może i powinien coś zmienić?

Do takich rozważań może doprowadzić człowieka konfrontacja z miejscem, które go ukształtowało; w którym się wychował; z którym wiążą się wspomnienia czasu znaczonego największą intensywnością przeżyć. Wiktor po 15 latach nieobecności w rodzinnym Wilku wraca do niego i spostrzega, że wszystko jest jakieś inne. Że tytułowe panny, które zdążyły już dorosnąć, krocząc różnymi ścieżkami, są inne. Że on sam jest inny.

Ostrożnie z szastaniem młodzieńczą namiętnością, Drodzy Czytelnicy (zwłaszcza ci, którzy ciągle jeszcze młodzi...). Gdy przyjdzie czas rozrachunku, lepiej, żeby rachunek się zgadzał... Między czym a czym? O tym opowie narrator.

Czas... Może być kliszą, na której przewijają się koleje losu. Albo siłą sprawczą ich przewijania. Może być linearny lub cykliczny; albo porwany epizodycznie, gdy strumień świadomości otwarty, a wehikuł uruchomiony. Może być wyrazisty lub ulotny.

Wiktor konfrontuje swoje życie z upływem czasu. Dojrzałość z młodością. Dążenie do trwałego szczęścia z uleganiem chwilowym...