Bardzo dobrze się stało, że ten zbiór Andrzeja Mularczyka został wznowiony. To nie tylko interesujące i poruszające teksty, ale i przykłady mistrzowskich reportaży, napisanych ze znawstwem tematu, właściwą autorowi wrażliwością i umiejętnością słuchania rozmówców (a to cecha, która coraz częściej zanika we współczesnym dziennikarstwie).

Każdy tekst to perełka, która udowadnia, że najciekawsze scenariusze pisze życie. W każdym reportażu odnajdujemy też odwołania do drugiej wojny światowej (w jednym z utworów nawet do pierwszej - do bitwy pod Verdun).
Bohaterowie, mimo iż żyją kilkanaście, kilkadziesiąt lat po wojennym koszmarze, wciąż nie mogą się z niego otrząsnąć. Przeszłość wraca do nich w snach, codziennych skojarzeniach, myślach albo uporczywie towarzyszy im przez cały czas.

Andrzej Mularczyk w mistrzowski sposób potrafi wydobyć od swoich rozmówców głębokie, nieraz skrywane latami zwierzenia. To sprawy bolesne, wstydliwe, niezwykle osobiste.
Nie sposób nie wzruszyć się podczas lektury. Są tu fragmenty bardzo wstrząsające, są i - nieraz bardzo krótkie - zdania, zapadające w pamięć dzięki swej trafności. Jest też miejsce na sentymenty, melancholię, czasem na odrobinkę humoru.
Całość układa się w niezwykły kalejdoskop ludzkich losów, pokaleczonych, poobijanych, ocalonych od zapomnienia dzięki autorowi.

Bardzo dobrze się stało, że ten zbiór Andrzeja Mularczyka został wznowiony. To nie tylko interesujące i poruszające teksty, ale i przykłady mistrzowskich reportaży, napisanych ze znawstwem tematu, właściwą autorowi wrażliwością i umiejętnością słuchania rozmówców (a to cecha, która coraz częściej zanika we współczesnym dziennikarstwie).

Każdy tekst to perełka, która...