Anna Maria Nowakowska od wielu lat pomaga kobietom skrzywdzonym przez swoich bliskich. Jest nie tylko terapeutką, ale również autorką wielu reportaży i felietonów na temat fizycznej i psychicznej przemocy względem kobiet. "Dziunia" to jej pierwsza powieść. Bohaterką tej historii jest dziewczynka, która zdaniem bliskich jej osób nie powinna się urodzić.

Dziunia to owoc namiętnej nocy dwojga nastolatków, którzy podczas obozu harcerskiego chcieli przekonać się, jak wyglądają rozrywki dorosłych. Narodziny naszej bohaterki w szkolnej ubikacji od początku nie wróżyły jej łatwego życia. Rodzina ojca (Pułkownikostwo) nie miała zamiaru łożyć na "bękarta z mezaliansu", w związku z czym mała Dziunia spędziła swe najmłodsze lata u rodziców matki, a właściwie w bezpiecznym miejscu - Pod Stołem. Dopiero po latach pojawiła się dla niej nadzieja w postaci przeprowadzki do Zadupia Dolnego. Miał być Tatuś i Mamusia, normalna rodzina. Był niewielki dom i posłanie dla Dziuni w starej szafie, a potem na świat przyszedł Lubuś. Między przyjazdem do Zadupia a narodzinami brata, było jeszcze ciągłe lanie małej dziewczynki, której ojciec wymierzał razy gumową sondą do badania krów. Za co? Za nieprzystosowanie, za dziwaczność, za ciekawość a może po prostu za inteligencję?

Narratorka tej historii opowiada nam o losach Dziuni nie szczędząc najmniejszych szczegółów. Widzimy jak nasza bohaterka dorasta, poznaje nowych ludzi i nieustannie stara się odnaleźć swoje miejsce w świecie. Nie jest to jednak łatwe, zwłaszcza gdy wszyscy traktują ją jak intruza. Dziunia jest więc skazana na towarzystwo Buni - jej jedynej przyjaciółki. Dopiero, kiedy nasza bohaterka jest już nastolatką, zyskuje zainteresowanie najprzystojniejszego chłopaka we wsi. I właśnie w tym momencie historia zatacza koło.

Autorka przestrzegała czytelników pisząc na okładce książki, że Dziuniością można się zarazić i miała rację. Dziunia to postać, która wywołuje u czytelnika skrajne emocje. Czasem śmiejemy się z jej życia do łez, a czasem popadamy w melancholię i z całego serca współczujemy tej małej, niechcianej dziewczynce. Bo Dziunię można tylko kochać lub nienawidzić. Taka jest, ta Dziunia.

Chwała Bogu, że "Dziunia" nie okazała się kolejnym babskim czytadłem. Wręcz przeciwnie, to historia koszmarnego dzieciństwa małej dziewczynki, która nie zaznała w swym życiu miłości i akceptacji. To także opowieści o ludzkiej głupocie i kompletnym braku wiedzy na temat wychowania dzieci, jakim wykazali się opiekunowie tytułowej bohaterki. To wreszcie historia poszukiwania innego, alternatywnego świata, w którym osoba tak skonstruowana jak Dziunia miałaby rację bytu. Powieść śmieszna i straszna zarazem.

Kolejne karty powieści wyjątkowo szybko znikają pod naszymi palcami. Historia opowiedziana przez Nowakowską jest na tyle ciekawa, że niemal od pierwszej strony przykuwa uwagę odbiorców. Na naszych oczach Dziunia rośnie i dojrzewa, ale to nie koniec opowieści o jej trudnym życiu. W planach są już następne części jej historii. Ja z niecierpliwością wyczekuję kontynuacji losu Dziuni. Mam nadzieję, że i Wy zwrócicie uwagę na tę bohaterkę, bo naprawdę warto!

Anna Maria Nowakowska od wielu lat pomaga kobietom skrzywdzonym przez swoich bliskich. Jest nie tylko terapeutką, ale również autorką wielu reportaży i felietonów na temat fizycznej i psychicznej przemocy względem kobiet. "Dziunia" to jej pierwsza powieść. Bohaterką tej historii jest dziewczynka, która zdaniem bliskich jej osób nie powinna się urodzić.

Dziunia to owoc...