Recenzja znajduje się również na moim blogu zperspektywyczytelnika.blogspot.com

Po tę książkę pani Katie Alender początkowo nie zamierzałam sięgnąć. Jednak słysząc liczne pozytywne opinie postanowiłam się przełamać i sprawdzić, czy rzeczywiście jest to historia, która mrozi krew w żyłach.

Początkowo poznajemy zwykłą rodzinę - mamę, tatę i ich dwie córki. Lecz w pewnym momencie w tej pozornie zwykłej rodzinie zaczynają się dziać niezwykłe rzeczy. Alexis zauważa, że jej młodsza siostra dziwnie się zachowuje. Widuje ją w nietypowych sytuacjach, wypowiadającą się w nienaturalny sposób, jej oczy zdają się zmieniać kolor, a obsesja na punkcie lalek tylko się powiększa. Alexis uświadamia sobie, że to nie są jej urojenia, jednak nie ma pojęcia, jak powinna postąpić, by poznać prawdę.

Autorka wykreowała bardzo wyrazistą główną bohaterkę. Alexis nie ginie w tłumie ani tym bardziej się z nim nie utożsamia. Jej różowe włosy, zamiłowanie do tradycyjnej fotografii i niewyparzony język z pewnością tworzą z niej nieprzeciętną piętnastolatkę (pytanie tylko dlatego na okładce widnieje informacja, że ma ona 17 lat?). Tak charakternej postaci dawno nie spotkałam, aczkolwiek jej zachowanie momentami bardzo mnie irytowało i raz bliżej było jej do piętnastolatki, raz zaś do siedemnastolatki. Brakowało mi jakiegoś zżycia z bohaterką, bo choć mamy do czynienia z narracją pierwszoosobową to trudno było mi jej kibicować i popierać jej decyzje.

Wyraźnie widać, że pani Alender skupiła się jedynie na kreacji Alexis, gdyż o reszcie bohaterów wiemy naprawdę niewiele. Niektórzy, choć mają kluczowe znaczenie dla powieści, pojawiają się tylko w odpowiednich momentach, tak jakby dopiero w tym momencie autorka ich potrzebowała, później słuch o nich ginie, więc jest to trochę sztuczne.

Samo wprowadzenie do głównej akcji trwa dłuższą chwilę i pierwsze kilkadziesiąt stron zajmuje opis niepotrzebnych wydarzeń, które pewnie miały służyć jako zapoznanie czytelnika z sytuacji, lecz mi zwyczajnie się dłużyły. Co się tyczy fabuły to to, że z pewnością jest nieprzeciętna. I chociaż książkę czytało się bardzo szybko, to przyznam, że mnie nie porwała. Nie wyczułam też napięcia, nie towarzyszył mi strach.

Podobało mi się za to wprowadzenie tajemnicy i zgrabne połączenie pewnych wątków, czego się nie spodziewałam. Ponadto książkę czytało się bardzo przyjemnie, co jest zasługą prostego języka.

Pani Alender postanowiła wprowadzić też zalążek wątku miłosnego, bardzo subtelny, dzięki czemu nie było go za dużo. Natomiast uważam, że pojawił się zbyt nienaturalnie i też nie miał w ogóle znaczenia dla fabuły. Ufam tylko, że następnej części ten damsko-męski wątek trochę się rozwinie.

Jeśli ktoś lubi zjawiska paranormalne czy interesuje się duchami to pewnie znajdzie w tej książce coś dla siebie. Niestety jako horror w ogóle się nie sprawdza, a przynajmniej tak było w moim przypadku. Być może osoby w wieku Alexis podczas czytania doznają dreszczy spowodowanych strachem, starsi czytelnicy niech na to nie liczą. Dla mnie była to przeciętna młodzieżówka, która pewnie szybko wyleci mi z pamięci.

Recenzja znajduje się również na moim blogu zperspektywyczytelnika.blogspot.com

Po tę książkę pani Katie Alender początkowo nie zamierzałam sięgnąć. Jednak słysząc liczne pozytywne opinie postanowiłam się przełamać i sprawdzić, czy rzeczywiście jest to historia, która mrozi krew w żyłach.

Początkowo poznajemy zwykłą rodzinę - mamę, tatę i ich dwie córki. Lecz w pewnym...