Sympatyczna, napisana w niewyrafinowany, ale zgrabny sposób powieść pełna głupiutkiego humoru, zaskakująco podobna do "Dziennika Bridget Jones". Chociaż może właściwiej będzie uściślić, że to "Dziennik Bridget Jones" jest podobny do serii o Adrianie Mole'u, która, jak wiadomo, była pierwsza, można wręcz powiedzieć, że ZNACZNIE BARDZIEJ pierwsza. Autorka zresztą wcale się od bohaterki Helen Fielding nie odcina, Bridget pojawia się nawet jako jedna z epizodycznych postaci "Cappuccino years" (Adrian pisze do niej list z pytaniem, jak mógłby... wydać swoje pamiętniki w formie powieściowej, żeby stać się sławny). Pojawiają się też wspólne wątki (jak pomylenie rzeźby na wystawie z toaletą), nie tylko fabularne: przez kilka stron Adrian próbuje... pisać jak Bridget, ale szybko deklaruje, że od jej "telegraficznego" stylu woli swoją zwykłą "potoczystą prozę" (to dobrze oddaje różnice stylu obu beletrystycznych pamiętników).

Obie powieści dzielą kilka mocnych punktów, mianowicie są lekkie i zabawne, ciekawie opisują obyczajowość brytyjską, a bohaterowie są wyraziści i przekonujący. Seria ma już swoje lata, ale jest warta odgrzewania. Na pewno sięgnę po kolejny tom na ożywcze rozprostowanie odrętwiałych, sparaliżowanych wysiłkowym skurczem zakrętów i fałd kory mózgowej. Dobra pozycja z półki niewymagająco-rozrywkowej, która zdobyła zasłużoną popularność.

Sympatyczna, napisana w niewyrafinowany, ale zgrabny sposób powieść pełna głupiutkiego humoru, zaskakująco podobna do "Dziennika Bridget Jones". Chociaż może właściwiej będzie uściślić, że to "Dziennik Bridget Jones" jest podobny do serii o Adrianie Mole'u, która, jak wiadomo, była pierwsza, można wręcz powiedzieć, że ZNACZNIE BARDZIEJ pierwsza. Autorka zresztą wcale się od...