Takiego Springera lubię najbardziej! Jego książki - na własny użytek - dzielę na dwie kategorie. Pierwszą roboczo nazywam "jak nie zachwyca, jak zachwyca" - to "Źle urodzone" i "Księga zachwytów". Druga kategoria to książki, w których autor nie przekonuje mnie usilnie, że PRLowski modernizm powinnam wielbić i na barykady chodzić, by go bronić ;) Tę drugą kategorię lubię zdecydowanie bardziej. Mniej tam - wg mnie - Springera, który tekst wypełnia swoją opinią, fascynacją i uwielbieniem dla opisywanego miejsca. Więcej miejsca dla bohaterów, historii i miejsca jako takiego. Dlatego bardzo lubię "Miedziankę", "Wannę z kolumnadą", "13 pięter". Do tej grupy właśnie dołączyło "Miasto archipelag" - zbiór historii miast, miejsc i ludzi z nimi związanych. Miast, którym (trochę na wyrost) obiecano, że stając się wojewódzkimi, będą się rozwijały, jak w amerykańskim śnie (choć w latach 70., gdy stawały się stolicą jednego 49 województw nikt na amerykański wzór by się nie powołał). Jak obietnice te się skończyły - raczej wiemy, ale i tak opowieść Springera czyta się doskonale, bo historię miejsc oglądamy z perspektywy wielu osób (czasami takich, które zniknęły w mrokach przeszłości). Kolejny raz w książce tego autora pojawiają się fragmenty, które dowodzą, że historii naszych miast czasami się boimy, chcemy ją przemilczeć lub wprost wymazać z pamięci (zbiorowej). Niezależnie od tego, czy dotyczy to Legnicy (kiedyś niemieckiej), czy Chełma (kiedyś w dużej części zamieszkiwanego przez Żydów), czy rubieży wschodnich (na pograniczu z Ukrainą) - unikamy tych "niewygodnych" fragmentów, stale bojąc się tego Obcego, co wylezie i odbierze nam naszą własność, nasze rdzenne ziemie. Ale prócz przykładów ksenofobii, prócz wielu fragmentów smutnych i wkurzających (bo jak nie ma wkurzać współczesne niewolnictwo, które przecież gotujemy sobie wzajemnie?), wśród obrazu nędzy i frustrującej rozpaczy, są przykłady miejsc, które poradziły sobie z utratą statusu stolicy województwa. Miasta, w których nie żyje się wspomnieniem przeszłości, w których ludzie nie mają poczucia porażki. Dobra analiza naszej współczesności. Kolejna w wykonaniu Filipa Springera.

Takiego Springera lubię najbardziej! Jego książki - na własny użytek - dzielę na dwie kategorie. Pierwszą roboczo nazywam "jak nie zachwyca, jak zachwyca" - to "Źle urodzone" i "Księga zachwytów". Druga kategoria to książki, w których autor nie przekonuje mnie usilnie, że PRLowski modernizm powinnam wielbić i na barykady chodzić, by go bronić ;) Tę drugą kategorię lubię...